Zuurstoftekort, hersenschade, cerebrale parese. Door mijn hartafwijkingen en geboorte.
Een greep uit de termen die de afgelopen weken vaak zijn gevallen tijdens gesprekken.
Dit nadat ik een uitgebreid onderzoek heb gehad om mijn IQ te bepalen.
Ik ben hier erg van geschrokken, maar ergens kwam het ook niet als een verrassing en lucht het misschien ook wel op. Ik heb me altijd beter voor gedaan dan dat ik was. De schijn opgehouden.
Mijn psycholoog keek daar doorheen en heeft mij laten testen, omdat ze dit al vermoedde.
Door de depressie die erbij is gekomen, lukt het me bijna niet meer om die schijn op te houden.
En hoe moeilijk ik het ook vind, dit is wat het is.
Hoe nu verder?
Ik heb specifieke behandeling nodig en hele intensieve begeleiding.
Dingen moeten goed en meerdere keren verteld worden, anders begrijp en onthoud ik het niet.
Het moet op mijn tempo gaan, anders gaat het te snel en kan ik het niet bijhouden.
Nu zul je denken: Huh, maar je schrijft goed, praat makkelijk etc.
En dat is ook zo, maar daar moet ik ontzettend veel moeite voor doen.
Andere dingen lukken mij gewoon niet.. De depressie en PTSS maken alles nog eens extra lastig.
We hebben nu een instelling gevonden die mij intensief kan gaan begeleiden en behandelen. Zij hebben ook veel kennis over wat ik heb en hoe dat behandeld kan worden. Maar dan op een niveau dat voor mij haalbaar en te begrijpen is.
Wordt dit ooit nog beter?
We weten het niet. De hersenschade is er, dat zal niet meer beter worden.
Maar misschien als de depressie en PTSS straks minder aanwezig zijn door behandeling, dat het dan wel iets beter gaat.
Op mezelf gaan was ook altijd een wens van mij. Maar of ik dat alleen kan is de vraag.
Ik zal begeleiding nodig hebben, begeleid wonen dus.
Ergens vind ik dat heel erg.. Want ja, mijn zussen en broer en vriendinnen gaan allemaal 'gewoon' op zichzelf, kunnen dat gewoon.
Ik zal daar begeleiding bij moeten hebben.
Maar als ik op die manier wel een soort van op mezelf kan, dan ben ik daar al hartstikke blij mee!
Mijn leven loopt anders dan dat ik altijd voor me had, maar is dat echt zo erg?
Als ik terug kijk op alles wat ik heb doorstaan, is het eigenlijk een wonder dat ik nog overeind sta.
Daarvoor gebruik ik al mijn energie, om overeind te blijven.
Hersenschade, ik schrok er erg van..
Cerebrale parese, ook daar schrok ik erg van..
Maar het zijn 'maar labeltjes'.
Ik ben Frederique. Ik ben 23 jaar en hou van schrijven, dieren, fietsen en nog zoveel meer.
Ik heb schade opgelopen, maar dat verandert niks aan waar ik van hou.
Ik ben zoals ik ben en dat is oke. Ook met mijn beperkingen.
Ik kan er niks aan doen dat ik deze schade heb opgelopen.
En ik kan mezelf wel de schuld gaan geven, maar wat heeft dat voor zin?
Voor nu gaan we een WLZ voor mij aanvragen en mij aanmelden bij de instelling die mij kan helpen.
Helaas zijn er natuurlijk wachtlijsten, maar ik houd tot de tijd dat ik daar terecht kan begeleiding van mijn psycholoog en andere therapeuten en natuurlijk mijn ouders.
En dat is fijn, ik sta er niet alleen voor!
The thing you are most afraid to write.
Write that.
