Alweer een tijd geleden dat ik wat schreef..
Afgelopen weken waren zwaar voor mij, maar ik liet het niemand merken.
Ik moest doorgaan van mezelf, want het ging net zo 'goed'.
Maar door ziekte van mijn begeleiders, minder contact momenten en mijn hoofd dat over uren maakte, ging het mis.
Vorige week donderdag kwam mijn begeleidster weer langs. We waren aan het kletsen en opeens kwam alles eruit. Ik moest erg huilen en al mijn gedachten, die zich zo hadden opgestapeld, heb ik verteld aan haar.
We hebben daar traumatherapie op toegepast en dat was zwaar.
Eigenlijk bleef ik maar huilen.
Uiteindelijk heb ik samen met mijn begeleidster besproken hoe verder, en omdat zij ook op vakantie ging na onze afspraak, besloten we dat een crisisopname even nodig was. Ik kon even niet meer..
Zij is gaan bellen en andere begeleiders zijn ook naar mij toegekomen.
Uiteindelijk zijn ze een paar uur gebleven en kwamen mama en mijn zus ook.
Die schrokken natuurlijk omdat ik niks had laten merken..
Maar dat vind ik zo ontzettend moeilijk..
Papa en mama en mijn zussen en broer hebben al zoveel met mij meegemaakt qua ziekte en opnames etc.
Ik wil ze niet blijven belasten. Elke dag zeggen ze tegen mij dat ik dat niet doe en ergens weet ik dat ook wel, maar het stemmetje in mijn hoofd is sterker, dat zegt dat ik ze wel belast.
Maar goed, uiteindelijk was er in de avond een crisisplek in Etten-Leur voor mij.
Ik ben daar heengebracht en daar hebben we afspraken gemaakt. Ik kon daar tot afgelopen maandag blijven.
Het was wel een hele fijne plek. Ik had een eigen appartementje maar de begeleiding was er constant. En dat had ik echt nodig.
Ik heb veel moeten huilen maar ook veel gedeeld, wat ik vroeger nooit gedaan zou hebben.
Ik heb angsten uitgesproken en alles wat in mijn hoofd zit.
Dat was wat nodig was.
Maandag moest ik naar huis, maar mijn begeleiders zijn nu beide met vakantie. Dus dat is wel lastig..
Met de hoofdbehandelaar hebben we besproken hoe nu verder, en het is gewoon duidelijk dat ik 24uurs begeleiding nodig heb. Daarom gaan we nu ook buiten Bergen op Zoom op zoek naar een woonplek voor mij, waar ik zo snel mogelijk terecht kan en waar ik me ook fijn voel!
Nu ben ik dus weer thuis, maar gelukkig heb ik mijn familie en Lux om me heen die me elke dag afleiden, er zijn en ik kan het nu iets beter delen met ze, omdat ik weet dat ik ze niet belast.
Over anderhalve week is de begeleiding van mij weer terug van vakantie en gaan we opzoek naar een woonplek en verder met behandeling.
Dit komt ook wel weer goed, het is nu gewoon duidelijk wat er nodig is.
