Heee lieve allemaal,
1 Februari schreef ik een blog over hoe het ging.
Een paar dagen later kreeg ik corona en daar voelde ik mij flink beroerd van.
Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter maar ik ben nog niet helemaal topfit.
Met Lux gaat het heel goed. Het is echt een kroelkont!
28 Februari hebben we de officiële intake bij de hulphonden school en dan kunnen we hopelijk écht gaan starten.
Ik heb er alle vertrouwen in!
Morgen gaan we naar school Oost, mijn oude basisschool, die een grote actie hebben gedaan om geld voor ons op te halen. Zo ontzettend lief! Daar zijn we echt heel dankbaar voor.
In mijn vorige blog schreef ik over school.
Een paar dagen daarna ben ik naar nog een opleiding gaan kijken.
Dit vond ik zo'n leuke opleiding en ben ik zo enthousiast over, dat ik me gelijk heb ingeschreven!
Het is de opleiding pedagogisch medewerker. Hierbij ga je met kinderen werken.
Iets wat ik ontzettend leuk vind en ik heb altijd al de droom om later kinderen te begeleiden die ook een hartafwijking hebben en geopereerd moeten worden. Dat is mijn doel!
Over een maand heb ik mijn intake voor de opleiding die in september begint.
Maar tot die tijd valt er nog wel wat te doen. Ik merk namelijk dat de traumabehandeling echt wel voor een deel geholpen heeft. Maar nu ik zo met de toekomst bezig ben, krijg ik toch weer angsten.
Mijn hoofd gaat dan alle kanten op en vooral de vraag 'wat als' spookt door mijn hoofd.
"Wat als ik weer ziek wordt? Wat als ik het niet kan? Wat als ik weer terug val? Wat als ik weer geopereerd moet worden?" Ik ben daar nog altijd bang voor, dat mijn hart of gewoon mijn lijf weer achteruit gaat en ik weer ziek word.
Daarom gaan we nu waarschijnlijk traumabehandeling gericht op de toekomst starten.
Zodat ik wat minder angst daar voor heb. Want ik wil nooit meer zo diep terug vallen in die angst.
Toch is het vooral ontzettend fijn om weer met de toekomst bezig te zijn!
Een toekomst die ik lang niet voor me heb gezien.
Maar nu weer wel!
Ik ben ook nog bezig met het schrijven van een boek over wat ik heb meegemaakt.
Dit is de eerste stap naar ervaringsdeskundige worden.
Want dat wil ik.
Ik weet nog, ik was 14 en mijn hart ging opeens hard achteruit.
De nare onderzoeken en operaties volgde elkaar op.
Ik was zo bang. Elke dag voelde ik mijn hart dat achteruit ging. Die angst, dat was zo ontzettend eng.
Je voelt je hart achteruit gaan maar kunt niks dan alleen hopen dat hij het blijft doen..
Wat had ik toen graag iemand gehad die hetzelfde had meegemaakt. Niet dat je dat iemand gunt, maar als ik toch een lotgenoot had gehad waarmee ik had kunnen praten. Over mijn enorme angst, de pijn, het niet goed voelen etc. En dan de operaties waar ik uren achter elkaar wakker op de operatietafel lag, zonder verdoving, zo bang.. Was er toen maar iemand geweest die wist wat het was en mijn hand kon vasthouden.
Daarom wil ik dat wel worden, voor andere kinderen/jongeren. Luisteren naar hun verhaal en angsten. Ze door operaties heen helpen. Ze begeleiden bij het leven met een hartafwijking en alle complicaties die daar bij komen kijken. Maar ook laten zien dat het leven het waard is! Dat je kan leren leven met je ziekte, ookal is het soms ontzettend eng. Want met een hartafwijking weet je nooit hoe het gaat lopen..
Dus de komende maanden ga ik weer keihard aan mezelf werken, zodat ik met de opleiding kan starten en hopelijk ooit ervaringsdeskundige kan worden!
Fijne zondag!
Rock bottom became the solid foundation on which i rebuild my life.
