Het jaar 2020

Het jaar 2020.

2020 begon met het vooruitzicht op traumabehandeling bij Centrum '45. 

1 Maart was het dan zo ver, ik ging in opname om eindelijk met alles af te rekenen. 

Helaas werd na een paar dagen al duidelijk dat het mij niet ging lukken.

Ik baalde verschrikkelijk en dat is nog zacht uitgedrukt.

Maar goed, het leven ging door en ik kwam weer terug thuis. 

Na een uitgebreide test bleek dat ik toch schade heb opgelopen vroeger en mijn hersenen niet werken zoals bij anderen. 

Hier schrok ik van maar het gaf ook een soort opluchting. 

Mijn hele leven ben ik al aan het aanpassen, ik ronde de middelbare school af en probeerde een niveau 4 opleiding. Ik liep constant op mijn tenen.  Nu zijn we erachter dat dit eigenlijk te hoog gegrepen is. 

Ik heb nu een indicatie intake gehad voor een nieuwe behandeling. We hebben hier veel vertrouwen in en ik hoop dan ook dat ik gauw word aangenomen! 

In Juni kreeg ik mijn hulphond Boots, maar ondanks dat hij super lief was, waren wij geen goede match...

Helaas is Boots daarom in September bij mij weg gegaan. 

Ik kwam er wel achter dat een hond mij goed kan helpen. 

Ik startte dit jaar weer met revalidatie in Roosendaal. 

Ik heb hier veel geleerd en kan mijn prothese nu zonder pijn aan! 

Ik kan voetballen, tennissen, basketballen etc. 

Morgen start ik ook met hartrevalidatie. 

Ook kreeg ik eind dit jaar een heel mooi idee toegereikt. 

Hier wil ik in het nieuwe jaar aan gaan werken. Ik heb altijd al anderen willen helpen met mijn ervaringen en ik hoop dat dat met dit idee gaat gebeuren!

Door wat ik toegereikt heb gekregen, ben ik weer meer gaan nadenken over alles wat ik heb meegemaakt. Ik las oude blogs terug en schrok ergens. 

Wow, heb ik dit allemaal meegemaakt? 

Maar na het lezen voelde ik me ook sterk, want ik ben er nog en ondanks dat iedere dag een uitdaging is, ga ik het aan. 

Op sommige dagen is de depressie erg aanwezig, weet ik niet wat ik verder moet met mijn leven. 

Maar nu bedacht ik me: Ik kan dit. Ik kan het leven aan, dat heb ik al bewezen. Ik volg mijn eigen weg met zijn hobbels en kuilen, maar ik kom er wel.

Over een paar dagen is het dan echt zover: 2021. 

In 2021 hoop ik: 

- Behandeling te kunnen gaan volgen die bij mij past en af te rekenen met de trauma's. 

- Te herstellen van de depressie.

- Een harig vriendje weer in mijn armen te kunnen sluiten.

- Misschien op mijzelf te gaan  (begeleid).

- Vooral weer te gaan genieten van het leven! 

Ik wil iedereen een mooi maar vooral gezond 2021 wensen! 

Vier het leven en hou van alle mensen om je heen. 

Vraag hulp als je dat nodig hebt.

Wees lief voor elkaar.

En ga je dromen achterna in 2021, want wat heb je te verliezen? 

Strength grows in the moments when yoou think you can't go on, but you keep going anyway. 

Open zijn.

Hi,

Weer een blogje van mij. 

Over hoe het gaat en waar ik mee bezig ben.

Twee keer in de week ga ik naar de revalidatiepoli in Roosendaal.

Hier ben ik bezig met ergotherapie, fysiotherapie en sport. 

Ook wordt er naar mijn prothese gekeken en worden er als het nodig is dingen aangepast. 

We zijn een beetje aan het uitzoeken wat ik leuk vindt qua sport en wat ook lukt.

Ik vind voetbal leuk en dit gaat met mijn prothese verrassend goed! 

Helaas werkt mijn hart niet echt mee en moet ik vaak tussendoor stoppen en zitten. 

Vandaag is besloten dat we de cardioloog er weer bij roepen om te kijken hoe het met mijn hart gaat en als het mag gaat een speciale fysiotherapeut met mij aan de slag en met mijn hart. 

Eerst de cardioloog even afwachten.  

Verder zijn we bezig met een traject voor mijn psychische klachten. 

Hier kan ik nog niet teveel over zeggen, want het is nog even afwachten. 

Maar ik hoop dat dit over een tijdje kan starten. 

Vorige week vrijdag heb ik een tattoo laten zetten die heel belangrijk is voor mij. 

Ik heb mijn eigen hartslag na zes hartoperaties laten tatoeëren op mijn arm. 

Mijn unieke hartslag met soms een stoornisje en hier en daar een vertraging of versnelling. 

Deze tattoo betekent heel veel voor mij, het laat zien waar ik doorheen ben gegaan en nog steeds doorheen ga. 

Ik merk dat het mentaal heel moeilijk wordt.. Ik doe mij altijd vrolijk voor en praat er in mijn omgeving niet echt over. Ik wil zo graag 'normaal' zijn. Ik blijf doorgaan en naar mijn afspraken gaan, revalidatie te volgen, te sporten, met vriendinnen afspreken etc. Maar eigenlijk is de depressie constant aanwezig. Soms helpt afleiding wel even, maar ik ben snel moe en overprikkeld. Wanneer ik dan even rust heb of 's avonds in mijn bed lig, komen de nare gevoelens, de gedachten, de angst voor wat komen gaat enz. Ik vind dit erg moeilijk en vraag me dan af wat ik verkeerd doe. Maar dit hoort bij een depressie. Net als wat ook uit de test kwam: mijn hersens zijn moe, oververmoeid. Net als mijn lichaam. Het heeft schade opgelopen. 

Een depressie is niet zomaar somber zijn. Het is veel groter dan dat. 

Ik houd mijn masker zoveel mogelijk op, zodat niemand maar ziet dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. Soms gaat mijn masker af, bijvoorbeeld bij therapie. Maar ook daar vind ik het erg lastig. Een stem in mijn hoofd zegt constant dat ik me niet bloot mag geven. Geen emoties laten zien. 

Huilen bijvoorbeeld, dat is me al zo lang niet gelukt, terwijl het soms zo hoog zit en de tranen al in mijn ogen staan. Het mag niet van dat stemmetje... 

Het voelt niet als somber zijn. ja, ook wel maar het voelt zoveel groter. Het voelt als een groot zwart gat waar ik boven hang en elk moment in kan vallen. 

Depressie is niet altijd huilend in bed liggen, niks kunnen en verdrietig zijn. 

Soms is het altijd maar doorgaan, geen emoties kunnen voelen en uitten, een glimlach op je gezicht. Terwijl diep vanbinnen alles zwart voelt en je je afvraagt of je zo nog wel door wilt gaan..

She's battling things her smile will never tell you about.