En ze lacht...

Bijna kerst.
Overal lichtjes, gezelligheid, eten, familie enz.
De kerstboom staat, kerstmuziek op de radio en mooie kerstkleren.
Allemaal heel leuk en gezellig.
Maar helaas niet voor iedereen..
Denk jij wel eens aan degene die een dierbare moet missen, ziek is (fysiek en/of mentaal) of alleen is.
Ik denk dat we allemaal wel iemand kennen die het moeilijk heeft.
Stuur diegene vanavond eens een berichtje, even om hem/haar een hart onder de riem te steken.
Te laten weten dat je aan ze denkt deze dagen.

Gister schreef ik een super positieve blog maar haalde hem daarna weer van mijn blog af. Want ik voelde het helemaal niet zo, dus waarom altijd dat positieve masker?

Zoals jullie weten heb ik een depressie.
Eigenlijk zie je dat niet aan mij. Ik doe vrolijk, zie vriendinnen en doe altijd zo positief mogelijk naar de ‘buitenwereld’.
Maar niemand ziet dat ik nu op de bank lig, onder een dekentje, te bedenken hoe ik morgen weer een dag doorkom en vrolijk moet doen.
Mijn hoofd draait overuren en houdt er geen rekening mee dat het kerst is.
En ja, er komt een traumabehandeling aan in Maart, maar voor mij is dat nog zó ver weg.
Elke dag heb ik veel moeite om de dag vol te houden. Om dat masker op te houden.
Het is niet zomaar even een dipje. Elke dag slik ik een handje vol medicatie om een beetje met mijn hoofd boven water te kunnen blijven.


Dus denk vanavond eens aan diegene die zich (ook) niet fijn voelt.
Geef ze een (virtuele) knuffel.
En laten we een lichtje aansteken voor iedereen die we moeten missen deze dagen en voor iedereen die het moeilijk heeft en wel een lichtpuntje kan gebruiken 🌟❤️

Ze voelt zich alleen als ze loopt in de stad
En ze kijkt in het raam, ziet een ander daar staan?
En ze weet wie het is, maar ze wil haar niet zijn
En gaat door met de schijn
En ze lacht
Ze huilt maar ze lacht
Wat als ze morgen besluit niet te schuilen
Haar betere ik voor haar ware gezicht te ruilen
Zullen de vrienden die zij wil vertrouwen
Nog steeds van haar houden?
Als ze huilt, als ze huilt en niet lacht

Een behandeling!

{ STAP VOOR STAP }
Vandaag officieel aangenomen bij trauma centrum 45’ in Oegstgeest.
Hier kreeg ik de diagnose PTSS. En een depressie. Wat mijn behandelaren hier ook al zeiden.
Nu ga ik in een twee weekse opname ( aangepaste HITT hoog intensieve trauma therapie) met iedere dag traumatherapie werken aan verwerken. Maar ook betekenis geven aan de gebeurtenissen in mijn leven en ze een plekje geven.
Ze mogen er nog zijn maar niet meer zo mijn leven beheersen.
Ik ga EMDR volgen, beeldende therapie en yoga. Ook heb ik al een rondleiding gehad in de kliniek.
De komende maanden gaan we dit heel goed voorbereiden met mijn psycholoog,stap voor stap, zodat ik hopelijk in februari de opname kan starten. Misschien eerder of iets later.
Tijdens de opname zijn er dag en nacht sociotherapeuten om mij op te vangen. Opgelucht maar tegelijkertijd heel spannend! Maar ik ga er voor! Op naar beter! 🦾🍀💫

                                                    Stap voor stap naar beter!

Intake centrum 45

Vanochtend de eerste intake bij Centrum 45’ in Oegstgeest.
Ik moest er om half 10 zijn, dus op tijd vertrekken. Na twee uur rijden, komen we om iets over 9 aan.
Melden en daarna wachten in de wachtkamer. Om half 10 het eerste gesprek met een psycholoog.
Een hele aardige vrouw. We hebben het in grote lijnen over wat er met mij is gebeurt. Ze legt wat dingen uit over de hersenen en PTSS. Daarna gesprek bij de arts en lichamelijk onderzoek. De arts wil even naar mijn hart luisteren en mijn stomp zien. Ook moet ik weer een aantal dingen vertellen over wat ik heb meegemaakt.
Daarna hoor ik dat ze denken aan een HIT behandeling of een reguliere behandeling. Een HIT behandeling is dat je een week wordt opgenomen en intensief traumatherapie krijgt. Twee keer op een dag anderhalf uur traumatherapie en dat 7 dagen achter elkaar. Daarna verder met twee keer per week traumabehandeling in de eerste lijn.
Andere optie is een langere opname en niet twee keer per dag traumatherapie.
Volgende week dinsdag heb ik nog een intake van 9:15u tot 14u en daarna hoor ik meteen hun advies.
Super spannend..!
Het was een hele intensieve ochtend dus nu even rustig aan.

Update!

Update tijd!

Aanstaande dinsdag heb ik de eerste intake bij centrum 45.
Dinsdag duurt de intake ongeveer twee uur. De week erna, op 3 december, heb ik nog een intakedag van 9:15u tot 14u. Ik vind het zo ontzettend spannend... maar het is ook weer een stapje vooruit en dat blijf ik tegen mezelf zeggen!

Er zijn ontzettend moeilijke dagen maar ik probeer ook soms een beetje naar de toekomst te kijken. Hoe moeilijk dat ook is. Ik weet niet of ik word aangenomen bij centrum 45 en zo niet dan moet er iets anders gebeuren. Gelukkig staat er nog een optie open.
Samen met mijn ouders en psycholoog heb ik het gehad over hoe verder na de traumatherapie?
Ik zou graag op mezelf gaan maar weet ook dat dat waarschijnlijk niet meteen gaat lukken.
Daarom hebben we het nu over wonen met anderen zodat ik wat gezelschap heb en ook hulp als het nodig is. Dat is iets waar ik naar uit kan kijken. Mijn eigen plekje.

Doordat ik op intake mag komen bij centrum 45’ heb ik weer wat meer vertrouwen in de toekomst.
Dat ik het wel ga redden, ondanks de moeilijke momenten. Dat ik kan gaan verwerken, op welke manier dan ook. Ik zou graag mijn ervaringen gebruiken om later kinderen en jongeren te helpen die ook ziek zijn. Maar daarvoor moet ik eerst zelf verwerken wat ik heb meegemaakt. Maar het is wel iets wat ik graag zou willen, mijn ervaring inzetten om anderen te helpen!

Met mijn prothese en het lopen gaat het best goed. Tuurlijk, na een lang stuk lopen heb ik nog wel wat pijn, maar het gaat al een stuk beter dan in het begin! Zo zie je maar; waar ik eerst dacht nooit goed te kunnen gaan lopen op een prothese, loop ik nu, fiets ik, en doe alles met dat titanium been van me!

I don't need to train 24/7 to be as strong as iron man. I am iron man!🦿💪🏽

Hartpijn.

Hartpijn.
Letterlijk en figuurlijk.
Toen ik twee weken oud was kreeg ik al mijn eerste, 8 uur durende, hartoperatie.
Eigenlijk weet ik niet beter dan dat die lange dikke streep op mijn borstkas zit.
Maar de eerste 14 jaar ging alles eigenlijk prima. Tuurlijk, ik was wat sneller moe maar verder ging ik gewoon goed. Tot die dag in december 2011. Ik had wat klachten en voor de zekerheid werd een echo van mijn hart gemaakt. Ondanks dat ik was geboren met een transpositie van de grote vaten (longslagader en aorta zitten verkeerd aangesloten) en vsd’s (rond de 100 gaatjes in mijn hart) dacht de cardioloog niet dat er weer iets mis zou zijn. De transpositie was gecorrigeerd bij de eerste operatie en de gaatjes dichtgemaakt. Maar toen die echo.... er werd geen longslagader meer gezien.
De weken erna veel onderzoeken en toen bleek mijn longslagader voor 75% procent dicht te zitten, waardoor ik nog een longinhoud van 25% had. Ook had ik hartritmestoornissen in de hartkamers wat erg gevaarlijk is.
En toen begon het pas echt... 5 hartoperaties in 3 jaar. De laatste in september 2015.

Hartpijn.
Letterlijk en figuurlijk.
Letterlijk: pijn als ik weer eens ritmestoornissen heb. Steken bij mijn hart. Pijn tijdens de vier operaties waar ik wakker moest blijven en ze mijn hart niet konden verdoven. Pijn na de operaties. Wondpijn. Enz.
Figuurlijk: het besef dat mijn hart niet is zoals het hoort. De angst voor de toekomst, nieuwe operaties. Pijn vanbinnen als ik flashbacks heb van de operaties.

Medicijnen moet ik blijven slikken. Nu hebben ze mijn hart onder controle maar altijd die vraag: voor hoe lang?

Vanochtend had ik PMT therapie. En werd ik weer even met mijn neus op de feiten gedrukt; mijn hart ging tekeer terwijl ik mijn boosheid en verdriet eruit sloeg op een kussen. Stoppen, even op adem komen. Maar het niet zeggen, want ik vind dat dat hart gewoon normaal moet doen. Doorgaan met mijn hart kloppend in mijn borstkas.

En nu het besef: mijn hart blijft zo en daar moet ik het mee doen.
Maar ook: mijn hart heeft al zoveel doorstaan. Daar ben ik ook wel een beetje trots op.
6 operaties, medicijnen, onderzoeken, alles heeft mijn hart doorstaan. Met moeite maar het is blijven vechten. En dat moet ik nu ook doen: blijven vechten, niet opgeven.
Mijn hart als voorbeeld nemen. Mijn unieke hart. ❤️

Update > intake

Na een weekend op de paaz, ben ik sinds maandag weer thuis.
Medicatie is opgehoogd en ik heb even wat rust gehad.
Maandag kreeg ik hoopvol nieuws; ik mag op intakegesprek komen bij centrum 45!
Dit betekent niet dat ik al ben aangenomen, maar er staan twee intake dagen en daarna hoor ik of zij mij kunnen helpen.
26 November is de eerste intake en 3 December de tweede.
Verder loopt er nog een optie als centrum 45 mij toch niet kan helpen.
IHT is weer opgestart en verder zie ik de psycholoog van de week weer.
Korte update, voor nu was dit het even!

DIPje

Tja, wat zal ik zeggen... 

Het gaat even zo slecht dat ik gisteren ben opgenomen. 

Ik kan hier tot maandag blijven, dan komt het IHT team thuis om mij te ondersteunen. 

Gisteren schaamde ik me; waarom ben ik nu weer opgenomen? Maar ik weet dat het even beter is, even weer een beetje rust in mijn hoofd krijgen. 

Medicatie is opgehoogd en hopelijk helpt dat ook een beetje.

Maar voor de rest zal ik toch zelf dit gevecht aan moeten, hoe moe ik ook ben. 

Voor nu dit weekend even tot rust komen. Maandag zien we wel weer verder. 

Ik kom hier uit, ik kom hier uit. 

Traumatherapie.... Weer een stapje verder.

Ten eerste wil ik iedereen heel erg bedanken voor de lieve reacties, tips en het meedenken op mijn vorige blog.
Hij is zo vaak gedeeld! Uit allerlei hoeken kwamen reacties.
En het heeft gewerkt, een blog over mijn uitzichtloze situatie. Hij is zelfs bij het Ministerie van Volksgezondheid terecht gekomen!
Nee, ik ben nog nergens aangenomen maar we zijn met een aantal dingen bezig.
Ik hoop zó dat het iets gaat opleveren!
Omdat mijn behandeling echt klinisch moet, zijn we dus ook opzoek naar een hulpinstelling die mij klinisch kan behandelen.

Dit geeft me weer wat hoop.
Maar ook nog veel twijfels en angst. Ik weet dat het erbij hoort.
Gevoelens schieten door elkaar heen en soms voel ik ook helemaal niks, leeg.
Ik blijf me vasthouden aan het idee dat er zoveel mensen bezig zijn om mij ergens te krijgen voor therapie. Dat ook ik er mag zijn, met alles wat ik heb meegemaakt.

Morgen is het drie jaar na de beenamputatie. Drie jaar waarin er zoveel is gebeurd.
Ik hoop het eindelijk allemaal te mogen gaan verwerken. Op mijn tempo.
En ook ben ik best trots op mezelf. Want ondanks alles, heb ik opnieuw leren lopen.
Heb ik alles weer opnieuw geleerd. Met een hart wat niet altijd mee wilde werken en waar ook al zoveel aan gesleuteld is.

Nu hopen dat we de komende weken horen dat ik ergens kan starten met traumatherapie!🍀

Ik ben een hele hoop maar ik ben nog niet stuk.
Hier en daar een barstje maar bovenal heel druk.
Met zoeken en met lijmen,
Met vinden en met helen.
En onderweg mijn vondsten met jullie hier te delen.

BELANGRIJK; GGZ

Twijfels; ga ik een blog hier over schrijven of niet?
Beslissing: JA, dit is te belangrijk om niet over te schrijven. En van de psycholoog moet ik het gewoon doen!

Sinds dinsdag ben ik terug van een opname van drie weken op de PAAZ.
Derde keer. Zelfde hulpvraag.

Op dit moment ben ik dus weer thuis, omdat ze mij niet konden helpen. Alleen veiligheid bieden. Voor mij nu genoeg maar voor hen niet, dus ik moest wel naar huis.

Sinds mijn terugkeer van de PAAZ in augustus zijn mijn behandelaren al opzoek naar een kliniek die mij wilt aannemen en traumabehandeling kan doen. Je zou denken dat dit niet zo moeilijk is, maar helaas is dat het wel.... Ik word namelijk overal afgewezen! Reden? Te complex, niet aandurven met mijn hart, niet de goede plek voor mij enz.
Dit maakt mij enorm verdrietig.. Ik wil ZO graag hulp, ik wil beter worden. Maar niemand die het aandurft met mij... Zelfs de grootste traumacentrums niet.

Hoe kan het dat niemand het met mij aandurft? Hoe kan het dat ik zo mijn best doe om vol te houden, maar overal wordt afgewezen voor hulp? Eindelijk durf ik open te zijn over hoe het écht met mij gaat, of beter gezegd: hoe slecht het met mij gaat. Mijn psycholoog is echt de beste, maar zij kan mij ook geen traumabehandeling aanbieden omdat dit beter klinisch kan gebeuren. Zij doet echt zo haar best om mij ergens binnen te krijgen, maar op een gegeven moment weet niemand meer waar ik nog aangemeld kan worden en waar ze mij wel 'willen'.

Dit is de gezondheidszorg in Nederland... Mensen die zo hard hulp nodig hebben en die nergens worden aangenomen.
Iemand moet opstaan en er iets aan doen. Vandaag ben ik dat. Ik schrijf deze blog in de hoop dat hij terecht komt bij mensen die er iets mee kunnen, zoals mensen die werken in de GGZ, in traumacentrums, bij de overheid etc.

Iemand, help mij alsjeblieft! En help alle anderen die hiermee in aanraking komen.

Ik ben boos en gefrustreerd,
niemand die mij accepteert. 
Ik ben moeilijk, complex en raar,
en blijkbaar ook een gevaar.
Zijn mijn herinneringen te intens?
Zijn mijn trauma's te immens? 
Ik denk en weet het eigenlijk ook wel,
maar ik wil gewoon uit deze hel.
Ik wil verwerken en herstellen,
maar niemand die het kan voorspellen.
Of de beelden ooit nog uit mijn hoofd gaan,
misschien dat ze blijven bestaan...

Update

Weer eens een blog van mij.

Ik ben alweer een tijdje terug van de PAAZ maar het gaat nog niet echt lekker..
Therapie is weer begonnen maar met een keer in de week kom ik niet echt vooruit. Maar het is wel fijn om even dingen kwijt te kunnen bij mijn psycholoog.
Ik heb echt gerichte therapieën nodig en die kan ik nu niet krijgen. Dat is heel erg lastig.
We zijn nog bezig of ik op de PAAZ in Breda kan komen maar hier hebben we helaas nog niks over gehoord. Hopelijk krijgen we deze week meer duidelijkheid!
Ook is het IHT ingeschakeld. Dit is een team van verpleegkundigen en therapeuten die je thuis begeleiden. Ik ben hier besproken en ze gaan nu bij mij thuis komen zodat ik wat meer ondersteuning heb. Dit is wel heel erg fijn! Ondertussen wachten we op antwoord van Breda.

Ik ga ook naar een soort dagbesteding twee ochtenden in de week. Daar verzorg ik ook paarden.
Dit is zodat ik wel een beetje iets heb waar ik mee bezig ben en ik even een beetje los kom uit mijn hoofd. Met de paarden bezig zijn vind ik fijn en verder teken ik wat en doe soms een spelletje.

Wat ik ook wel een beetje spannend vindt, is dat volgende week het apparaatje bij mijn hart vervangen wordt. Deze is bijna leeg en er gaat een nieuwe in. Gelukkig krijg ik een roesje en merk ik er hopelijk niet zoveel van. Het is een kleine ingreep, maar toch altijd weer spannend voor mij. Na alles wat ik al heb meegemaakt, hou ik niet zo van dit soort dingen, maarja wie wel?

Verder is het nu afwachten wanneer we iets horen en hopen dat ik snel met een behandeling kan beginnen!
Dat was weer even een kleine update.

En zoals hieronder staat: Beklim de berg, overwin het dal. 💪

Vervolg

Weer een blogje.
Ik ben nu ongeveer een week thuis na de opname op de PAAZ.
Ik heb gemerkt dat de opname daar mij wel even rust heeft gegeven, die rust in m'n hoofd ebt nu weer weg, helaas.

Maandag ben ik weer met gesprekken bij mijn eigen psycholoog begonnen. Ik had van de psychiater op de PAAZ adviezen over verdere behandelingen meegekregen. De psycholoog had dit ook allemaal in gedachten, maar helaas kan zij mij niet intensief genoeg behandelen. Ik kom een keer per week bij haar en eigenlijk heb ik veel meer nodig.
De tijd dat ik was opgenomen, is zij dan ook op zoek gegaan naar een intensievere behandeling voor mij. Van Utrecht tot Friesland, maar dit waren korte intensieve behandelingen of deeltijdbehandelingen, wat betekent dat ik vijf dagen in de week op en neer zou moeten. Dit is natuurlijk niet haalbaar. Ook korte, intensieve traumabehandeling is niet haalbaar voor mij, omdat ik zoveel heb meegemaakt.
Waar we nu mee bezig zijn is een opname op de PAAZ in Breda, hier zou ik maximaal drie maanden opgenomen kunnen worden. Vijf dagen in de week krijg ik dan allerlei therapieën, waaronder traumatherapie. Maar hier moeten ze mij wel binnen krijgen en ook daar zijn er wachtlijsten.
Eerst vond ik het moeilijk, weer een opname. Maar als ik zie wat die twee weken op de PAAZ in Bergen op Zoom mij al hebben gebracht, weet ik dat een langere opname met traumatherapie, mij nog veel meer kan brengen.

Nu is het hopen dat we snel contact kunnen krijgen met Breda en dat ik hier kan komen. Mijn psycholoog doet er in ieder geval alles aan en dat is super fijn! Maar zij heeft natuurlijk geen invloed op de wachtlijsten. Ik hoop gewoon, ondanks dat ik het idee van opname eng vindt, dat ik er terecht kan. Dat ik een tijd lang iedere dag aan mezelf kan werken en aan mijn trauma's en depressie.

Ik probeer nu de kleine dingetjes weer wat op te pakken. Ik ga naar een dagbesteding twee keer in de week en heb gewoon nog therapie. Ik merk dat ik heel erg moe ben en veel rust nodig heb, maar dat is oké. Er is de afgelopen weken ook veel gebeurd en de afgelopen jaren helemaal. Het lijkt wel of dat er nu uitkomt.

Voor nu nog even een mooie tekst die ik heel erg vond passen bij mijn situatie:

De storm is gaan liggen, het zonnetje schijnt. Nu nog hopen dat de storm uit mijn hoofd verdwijnt... 

Openheid.

Dat is een hele tijd geleden..
De laatste keer dat ik iets schreef hier is zo'n anderhalf jaar terug en ik heb dat na een tijdje ook weer verwijderd. Want ja, wilde ik me wel zo blootgeven?
Nu, zoveel later, wil ik toch wat meer open proberen te zijn. Wat heeft de amputatie allemaal met mij gedaan? En alle hartoperaties?. Wat is er daarna allemaal gebeurd?  In deze blog ga ik proberen erover te vertellen!

Het is nu bijna drie jaar na de amputatie. En bijna vier jaar na mijn laatste hartoperatie.
Dat is best al een tijd, zou je zeggen. Maar zo voelt het voor mij niet. Het zit nog elke dag in mijn hoofd, nog elke dag ben ik er mee bezig en wordt ik er mee geconfronteerd.
Na de amputatie wilde ik zo snel mogelijk alles weer kunnen. Ik ging lopen, rennen, fietsen, schaatsen en zelfs snowboarden. Ik wilde laten zien dat het mij niet zoveel deed, een been meer of minder. Maar de waarheid is dat het mij heel veel doet..

Een tijdje na de amputatie zocht ik hulp bij een psycholoog. Zij moest mij eerst wat leren kennen natuurlijk. Maar ik kon niet praten over wat me was overkomen. Ik deed heel vrolijk naar de buitenwereld, maar overdag had ik herbelevingen en in de nacht nachtmerries van alle operaties.
Na een heel aantal gesprekken kwam de diagnose depressie en PTSS eruit. Maar om mijn trauma's te verwerken moest eerst de depressie onder controle zijn. Daarom werd besloten dat ik antidepressiva ging slikken. Dit werd ingesteld op de gesloten PAAZ afdeling in Tilburg. Het instellen duurde twee weken en daarna mocht ik weer naar huis. Ik ging verder met gesprekken bij de psycholoog en hoopte me gauw iets beter te gaan voelen. Maar dat gebeurde niet echt. Ik kwam weer bij de psychiater terecht en deze gaf er een extra antidepressivum bij. Na dat deze was ingesteld voelde ik me wel iets beter. Maar school zat er voorlopig niet in. En eerlijk gezegd moest ik daar ook echt niet aan denken, mijn hoofd zat zó vol. Ik begon aan dagbesteding en met paarden werken en dat gaf me wel wat structuur. Met de paarden werken vond ik leuk en kreeg ik even een glimlach op mijn gezicht.
Maar naar de buitenwereld deed ik weer gewoon alsof alles oké ging. Vaak kreeg ik de vraag: 'En, wanneer ga je weer naar school?'. Dan antwoordde ik: 'Ik ben op zoek naar een opleiding en hoop snel weer te beginnen.' Maar dit was helemaal niet zo, ik kon écht niet denken aan school. Ook de psycholoog en psychiater zeiden dat ik er maar even niet aan moest denken. Eerst beter worden.
De gesprekken met de psycholoog gingen door maar ik was nog niet stabiel genoeg voor trauma therapie. Na een tijd voelde ik dat het weer steeds minder goed ging. Op een dag zat ik bij de psycholoog en ik kon zelf niet eens meer terug naar huis fietsen. Papa is mij toen komen halen en zo werden ook papa en mama meer betrokken bij mijn behandeling, iets wat ik heel lang had geprobeerd te voorkomen. Waarom? Omdat ik ze niet weer lastig wilde vallen. Ging het lichamelijk eindelijk beter na al die jaren en nu dit... Daar wilde ik ze niet mee belasten. Maar gelukkig heb ik het nu toch gedaan. Want de weken daarna ging het slechter en slechter. Medicatie werd opgehoogd door de psychiater en toen ging het helemaal mis. Ik wist het niet meer. Wat moest ik nou? Waarom was ik er nog? Hele heftige dingen voor een 22 jarige. Ook sliep ik niet meer. Bij de psychiater kreeg ik twee heftige slaapmedicijnen om eindelijk even 'tot rust te komen'. Papa en mama sliepen om beurten bij mij en de psychiater en psycholoog waren op zoek naar een opname plek. Dit werd uiteindelijk de PAAZ in Bergen op Zoom. Maar ook hier kon ik niet gelijk terecht. Ik moest eerst beoordeeld worden. Na een gesprek met de psychiater van de PAAZ, kon ik de week erna opgenomen worden. Dit duurde in mijn ogen nog heel erg lang. Al die dagen zijn papa en mama constant bij mij geweest.  Ben ik tussendoor nog naar de psycholoog geweest en voor de rest was het de dagen proberen door te komen. Op 23 Juli kon ik eindelijk opgenomen worden. Hier hadden ze plaats voor ongeveer twee weken. In de hoop dat ik in die twee weken wat tot rust kon komen. Ik deed wel mee met de therapieën. Hier kwam ik er ook achter dat met tekst werken en tekenen mij wel wat helpt om gevoel te uiten.

De afgelopen weken waren ontzettend zwaar en het is eerlijk gezegd nog steeds zwaar. Ik probeer mijn hoofd onder controle te houden maar dat lukt niet altijd. De twee weken op de PAAZ waren wel even goed voor me. Ik ben iets tot rust gekomen maar heb ook inzichten gekregen in hoe ik denk en wat ik voel. En kan het nu weer iets beter verwoorden allemaal. Ook durf ik nu aan te geven wanneer het niet goed gaat.
Ik heb een advies gekregen van alle therapeuten en de psychiater van de PAAZ. Dit zijn een aantal therapieën, waaronder trauma therapie. Maar ook nog andere therapieën. Ik wil al deze therapieën ook gaan volgen. Ik weet dat het ontzettend zwaar zal worden, maar ik wil beter worden. Het verleden achter me kunnen laten. Er wel nog naar kunnen kijken en over praten, maar geen nachtmerries of herbelevingen meer. Ik wil er van een afstand naar kunnen kijken en denken: Ja, dat heb ik allemaal meegemaakt en het was heel heftig, maar ik heb het toch maar allemaal gedaan!

Maandag begin ik weer met therapie. Dit vind ik spannend maar ook goed. Ik heb weer wat vertrouwen gekregen dat ik het kan. Er zijn nog dagen dat het echt niet gaat, maar ook daar kan ik iets beter mee omgaan en ik kan het nu uiten naar mijn omgeving en psycholoog.