Lux en traumabehandeling.

Lux. 

Mijn lichtje.
Mijn hoop. 

Al 7 weken is Lux bij mij. 
Een pup. 
Een pup met een belangrijke missie: mijn hulphond worden.
Hiervoor gaat zij speciaal getraind worden, door mij. 

En ondanks dat Lux nu nog een pup is en je niet veel van haar kan verwachten, doet ze toch al zoveel.
Een voorbeeld is van afgelopen dinsdag, tijdens mijn traumatherapie. Wat er gebeurde kan toeval zijn, maar ook onze trainster zei: bestaat toeval? 

Ik ben bij traumabehandeling. Voor mij liggen een aantal papieren op de grond.
Op elk papier staat een gevoel, een woord, een gedachte. 
Op een van de papieren staat groot: VERDRIET. 
Ik sta op een ander papier met een ander woord erop. Met de therapeut heb ik het over dat woord, dat gevoel en wat dat voor mij betekent.
Ik voel verdriet boven komen, sta te wiebelen op het andere papier. Ze vraagt mij waar ik wil gaan staan. Ik denk: verdriet, dat is wat ik zo intens voel. 
Op het moment dat ik een voet van het papier zet, om vervolgens naar het papier verdriet te lopen, staat Lux, die ligt te 'slapen' bij mijn stoel, op en loopt naar het papier verdriet, waar ze bovenop gaat zitten. 
Ik kijk mijn therapeut aan en zij mij. Is dit toeval?
Precies op het moment dat ik verdriet voel en naar het papier wil lopen, gaat Lux op het papier zitten. 
Alsof ze wil zeggen: ik weet het vrouwtje, hier moet je staan, dit voel je. Maar ik ben er voor je, kijk maar! 

Toeval... Of niet? 

Ik geef Lux een aai en ga verder met de oefening. 
Daarna doen we nog een korte IEMT sessie, traumatherapie. 

Lux is dat beetje hoop voor mij. Voor haar ga ik door, wil ik er zijn. 

Lux groeit als kool en iedere dag voel ik weer een stapje vooruitgang in onze band. 
Ik kan niet meer zonder haar, zij niet zonder mij. Wij zijn, nu al, een team. 

Jij bent er,
Dat is alles wat ik wil.
Je vult mijn hart met liefde,
Ookal is het nog zo pril. 
F.S 

Ik ben met veel dingen bezig op dit moment, maar de belangrijkste is toch wel (trauma)therapie. 
Het praten over mijn trauma's vind ik moeilijk, schrijven gaat me makkelijker af. 
Toch wil ik er ook over kunnen praten en dat doen we. Stapje voor stapje. 

Het leven na een amputatie en hartoperaties gaat met hobbels. De ene dag voel ik me oke, de andere dag voel ik me slecht, wil ik in bed blijven en niks hoeven. 
Ik schreef vandaag op instagram een stukje over de auto immuunziekte die ik heb en waardoor ik mijn been ben verloren. 
Soms heb ik dat gevoel alsof ik dit alles maar droom. 
Dat als ik met mijn ogen knipper een paar keer, ik wakker zal worden met gewoon twee benen. 
Net zoals vroeger. 

Maar het is niet meer zoals vroeger en de angst dat bloedproppen of juist bloedingen zich gaan herhalen door de ziekte die ik heb, speelt nog elke dag. 
Maar ik vind ook dat die angst niet mag gaan overheersen en gelukkig kan ik ook denken: Fre, je bent nu hier en als het gebeurt, dan gebeurt het, maar laat die angst nu niet je dag verpesten!
Gelukkig ben ik er daardoor ook niet hele dagen mee bezig. 

Wat gebeurt, dat gebeurt. 
Je kan het leven niet voorspellen en ook niet over doen. 
Je moet het er mee doen, maak er het beste van. 

Hulphond do's and don'ts

Sinds kort is mijn hulphond in opleiding Lux bij mij. 
Maar wat betekent dat nou eigenlijk, een hulphond?

Een hulphond/assistentie hond, is er voor ADL en psychische klachten. 
In mijn geval is ze er vooral voor mijn psychische klachten waaronder PTSS. 
Lux leert mijn spanning aan te voelen, te signaleren, mij helpen met nachtmerries en herbelevingen en met overprikkeling. 
Lux is pas net in opleiding en moet dit allemaal nog gaan leren. 

Als Lux met mij mee is of als we aan het trainen zijn heeft zij een geel hesje aan met daarop: Niet aaien, niet afleiden. 
Dit betekent dat Lux op dat moment aan het werk is en niet afgeleid mag worden. 

Afgelopen vrijdag ging ik bloedprikken. Lux ging voor het eerst met mij mee en ik vond het spannend. Maar Lux deed super haar best en bleef rustig bij mij en ging tussen mijn benen liggen. Let op: ze had haar gele hesje aan en nog een tuig waarop ook staat dat ze niet geaaid mag worden of afgeleid. 
De vrouwen van de bloedafname vonden haar suuuuper schattig en begonnen gelijk te aaien, waarbij ze zeiden: ja wij mogen haar toch wel aaien! 

Ik durfde hier niet tegenin te gaan, maar Lux was, logisch, meteen afgeleid. Ik kreeg haar niet mee en de vrouwen bleven haar aaien. Lux is een pup van 10 weken en ik snap dat ze hartstikke schattig en leuk is, maar ze heeft niet voor niets een hesje om waarop staat: Niet aaien en afleiden. 

En mensen denken misschien: ach dat is een pup, die moet het toch nog leren. 
Ja, inderdaad. Ze moet het nog leren en mensen kunnen ons daarbij helpen door Lux geen aandacht te geven en niet te aaien als ze haar hesje om heeft. En nee, dat is niet zielig. Geloof me, ze krijgt thuis genoeg knuffels en aaien. 

Als wij aan het trainen zijn of ergens heen gaan, leidt het ons en vooral Lux af als mensen haar allemaal willen aaien en tegen haar gaan praten. Hierdoor is Lux niet meer gefocust op mij en zijn wij uit contact. 

Wat kan je dus doen: 
Lux niet afleiden en niet aaien als je ons ziet en ze haar hesje om heeft. 

Do's: 

- geen aandacht geven. 
- Niet afleiden.

Don'ts:

- Afleiden
- Aaien
- Aandacht geven