Wat een dag......

Bericht van Marco, vader van Frederique:

Eindelijk was het dan zo ver. Vandaag de operatie van Frederique. Meerdere keren gepland en uitgesteld maar dan nu eindelijk de definitieve operatie. U heeft kunnen lezen hoe het Frederique is vergaan in de afgelopen dagen. Ze heeft zich zo kranig gehouden! Als of het bij haar hoort liep ook de pijnstilling niet zoals was gedacht waardoor ze via een slangetje in haar rug een soort van blokkade kreeg waarmee haar onderlichaam grotendeels werd verlamd. Zondag was een dag van afscheid nemen van haar been. Nog eens een foto van haar been en een traantje. De gedachte alleen al  dat je dochter haar been gaat verliezen maakt je als ouders, zussen en broer gek. Als ouder zou je het zo over willen nemen. Maar helaas, de realiteit is dat Frederique het zelf moet ondergaan. 

Wonder boven wonder heeft ze redelijk geslapen. Volgens moeder die naast haar op de stretcher mocht blijven slapen heeft ze nog een tijd diep geslapen. In de ochtend door de zuster nog lekker gedouched en redelijk rustig en ontspannen. Alsof ze zich er volledig bij had neergelegd.

Tegen tien uur kwam het telefoontje dat ze werd verwacht in de voorbereidingskamer van de OK.

Moeder mocht mee tot ze in slaap gebracht zou zijn en voor mij was het afscheid nemen bij de schuifdeuren. Emotioneel, om je dochter zo weg te zien gaan. Huilend en wetend dat er iets heel definitiefs staat te gebeuren. Nog eens om kijken, dikke tranen en dan met moeder door de volgende deur. Mij met een grote brok in mijn keel achterlatend.

Moeder kwam tegen kwart over elf terug in de wachtruimte. Ook emotioneel om Frederique te moeten achterlaten. Frederique was in slaap, nog wat tegenstribbelend en geen afscheid kunnen nemen. Moeilijke momenten allemaal.

Dan het wachten. Anderhalf uur had de dokter gezegd. Da's dan zo rond kwart voor één klaar. Veel koffie drinken en veel appen.... Dan om één uur het telefoontje van de chirurg dat de operatie achter de rug is. Alles goed gegaan. Volgens plan en nu in de verkoeverkamer. We zouden zo opgehaald worden. Direct daarna gehaald door een aardige verpleegkundige en even kort met de chirurg gesproken. Ook voor hem een moeilijke ingreep. Zo'n ingrijpende operatie bij zo'n jonge meid. Hij had het hele team het verhaal verteld en het had hen allemaal aangegrepen vertelde hij. Alle hoop nu gevestigd op minder pijn en een goed herstel. Frederique inmiddels redelijk aan het wakker worden en redelijk aanspreekbaar. Geen pijn maar wel dorst. Kreeg een ijsje wat ze helemaal op at. Na een half uurtje waren alle controles goed en werd ze opgehaald om naar de IC te worden gebracht. Daar geïnstalleerd en onderzocht door de arts. Frederique voelde al,wel wat meer tintelingen in haar been en tenen die wilden bewegen terwijl ze er niet meer zijn. Fantoompijn. Ze was er op voorbereid maar zo raar om dat te ervaren. De uurtjes daarna gingen redelijk maar de pijn leek op te gaan spelen. Werd uiteindelijk met de minuut heviger. Tot ze gillend van de pijn in haar bed kronkelde. Vreselijk om te zien. Anesthesie erbij gehaald, extra morfine gespoten, tabletten met pijnstilling en uiteindelijk een extra shot in haar rug. Met wat ademhalingsoefeningen Frederique rustig gekregen en de pijnstilling leek aan te slaan. Omdat na de operatie de stomp, gek woord maar zo heet dat, ingegipst is kan er ook niet goed naar de wond worden gekeken. Omdat het been fors is gezwollen kan ook het gips te strak gaan zitten. Voor nu is de pijn redelijk onder controle. Ze heeft nog een extra shot in het slangetje in haar rug gekregen en het lijkt redelijk te gaan. Nu de eerste nacht maar door zien te komen. Ik mag blijven slapen en hopelijk ziet morgen de dag er weer wat rooskleuriger uit. Beretrots zijn we met z'n allen op Frederique! Trusten voor straks voor iedereen en bedankt namens Frederique voor alle belangstelling en gebrande kaarsjes vandaag. Het heeft geholpen!

Tot morgen.