2022

 Hey lieve lezers,

Ondertussen woon ik al weer eventjes op de groep. Dit vond ik in het begin best wennen en moeilijk, maar ik kan wel zeggen dat ik steeds meer wen en het er nu fijn heb! 
 
Toch zijn alle veranderingen best veel voor me ( verhuizen, geen behandeling meer, oma die overleden is, lux trainen en noem maar op), en kwam daar een aantal weken geleden een ontstoken verstandskies bij. 
Daar had ik veel pijn aan en met tramadol en naproxen heb ik het uitgehouden tot vorige week dinsdag. 
Toen is bij de kaakchirurg mijn verstandskies eruit gesneden. Daarna ging het wel, ik had van te voren vooral last van mijn angst voor ziekenhuis/medische handelingen. De eerste nacht na de ingreep heb ik wel oke geslapen, maar de dagen daarna ging het steeds minder en sliep ik twee nachten helemaal niet. 
En afgelopen zaterdag was daar even die druppel die de emmer liet overlopen. 
Na twee nachten geen oog dicht gedaan, veel pijn en angst en ritmestoornissen kon ik het even niet meer overzien. 
Huilend heb ik mama opgebeld en die is me komen halen zodat ik bij haar even bij kon komen.
De kerstdagen ging het lichamelijk weer iets beter en die waren dan ook wel fijn.
Nu ben ik weer terug op mijn eigen woonplek met Lux.  

Het afgelopen jaar was intens. Het ging van oke, naar niet goed, naar beter en best goed, terug naar oke en niet zo lekker. 
Dit jaar heb ik mijn behandeling gestopt bij Amarant omdat ik begeleid ben gaan wonen, maar misschien was dat toch wat te vroeg. Niet het wonen maar behandeling stoppen. 
Afgelopen weken kwam ik erachter dat ik toch nog echt wel wat nodig heb. Daar gaan we in het nieuwe jaar dan ook naar kijken. Ik kan het nog niet alleen... En nu ik dit schrijf denk ik: wat zullen mensen wel niet denken? Kan ze het nou na 6 jaar nog niet alleen? Maar ik wil eerlijk zijn in mijn proces en daar hoort dit ook bij. Nee, ik kan het inderdaad nog niet alleen, daarom ben ik ook begeleid gaan wonen. 
Daarnaast is er in mijn leven lichamelijk zoveel met mij gebeurd, dat laat zijn sporen na. Een kleine ingreep (kaakchirurg) of pijn kan mij al terug zuigen in het verleden en dan ervaar ik alle angst en pijn opnieuw... En spanning en angst slaat bij mij altijd op mijn hart, wat voor nog meer angst zorg als ik die voel overslaan. Ja, dan is het cirkeltje wel rond.. 

In het nieuwe jaar ga ik gewoon weer door met aan mezelf en de trauma's werken. 
Ik kom er wel, daar geloof ik nog steeds in. Het gaat gewoon niet heel gemakkelijk, maar dat ben ik wel gewend.  

Voor iedereen een mooi en gezond 2023 en onthoudt: Het komt wel goed! 

For all the things my hands have held this year, the best by far is you, oma.. 💔💖 

therapie afronden en wonen

Hey lieve bloglezers, 

Ik woon nu iets meer dan een maand op de groep en in het begin vond ik het best lastig. 
Maar ik wen steeds meer en ook Lux went eraan! 
Ik heb een fijne eigen kamer en iedereen op de groep is gek op Lux. 

Ik kan zeggen dat het goed met mij gaat en dat heb ik lang niet kunnen zeggen!
Het enige moeilijke is dat ik mijn oma verschrikkelijk mis.. Nu ik dit schrijf krijg ik tranen in mijn ogen, want oma was echt alles voor mij.. Het maakt me intens verdrietig dat ze er niet meer is en ik haar nooit meer zal kunnen knuffelen. Maar de fijne herinneringen met haar blijven bestaan en daar hou ik me aan vast! Mensen zullen misschien denken: 'het is je oma maar', maar voor mij heeft oma zo ontzettend veel betekent. Heel mijn leven al en helemaal in de lange periode dat ik ziek ben geweest. Oma was er altijd en daar kon ik altijd terecht. Ik heb van haar vingerafdruk een sieraad laten maken die ik elke dag draag, zo heb ik haar toch nog een beetje bij me. 

Verder gaat het wel goed met mij en Lux. Eigenlijk zo goed dat ik morgen mijn eindgesprek heb bij amarant. 
Dit omdat ik nu begeleid woon, maar ook omdat er voor nu geen therapie meer nodig is. Ik heb heel veel gedaan en geleerd bij therapie en nu ik Lux heb voel ik me veel fijner en durf ik het samen met haar aan! Ik heb daarvoor geen hulp meer nodig van Amarant. Als ik mijn eind verslag lees, ben ik trots. Want ik heb de afgelopen anderhalf jaar veel bereikt! 
Ondanks wat crisis opnames heb ik altijd weer de draad opgepakt, het leven opgepakt. Hoe donker het soms ook was, ik ben elke dag weer opgestaan en het aan gegaan. Wel met veel hulp, maar uiteindelijk moest ik het meeste zelf doen. Hier ben ik trots op! 

Vandaag ook een nieuwe intake gehad bij de hulphondenschool BultersMekke, dit omdat ik nu begeleid woon. Dit was een goed gesprek en nu kunnen we écht gaan starten! 

Morgenmiddag met de trein en bus naar Breda voor mijn eindgesprek bij Amarant. Wie had dat gedacht anderhalf jaar geleden: zelf met trein en bus reizen en mijn therapie kunnen afronden, wauw! 

Fijne week allemaal! 

Heal.
Learn.
Grow. 

Verhuisd!

 Hey bloglezers, 

Het is weer even geleden dat ik wat schreef, dus vandaar een update! 

Eergisteren was het twee maanden geleden dat mijn liefste oma overleed.. twee maanden alweer en ik mis haar vreselijk. Dingen die je wilt delen met haar, maar dan bedenk ik me; dat kan niet meer.. ik deelde zoveel met oma. Was elke dag bij haar. Ik mis het kletsen met haar en de knuffels. Ik mis haar gewoon, zo erg. 

Vrijdag ben ik verhuisd naar de groep en wat een omschakeling is dat! Het is wel heel fijn hier en heb een fijne eigen kamer samen met Luxie! Lux mag ook gewoon loslopen op de groep wat voor haar en voor mij ook fijn is, dan hoeft ze niet constant aan de riem! Ik moet nog wel erg wennen maar aan de andere kant voelt het ook al vertrouwd ofzo. Wat ik wel moeilijk vindt is dat ik afscheid moet gaan nemen van amarant over twee maanden. Zij kunnen mij niet blijven begeleiden. Nu krijg ik hier alle begeleiding die ik nodig heb, maar ik vind afscheid nemen van amarant ook lastig, want ik vertrouw hen net helemaal. Maar ik weet dat het goed komt, hier bij sdw ga ik ook weer vertrouwen krijgen! 

Verder ga ik woensdag een nieuwe prothese laten maken met een nieuw systeem. Ik ben op spado gegaan om lopen en rennen uit te breiden, maar heb nu even een wondje op mijn stomp dus moet even voorzichtig zijn met lopen. Maar het voelt lekker om weer met iets van sport bezig te zijn! 

Vorige week bij de cardioloog kreeg ik daar ook goedkeuring voor, mijn hart zou het weer aan moeten kunnen! Als ik het maar rustig opbouw. 

Over een maand is het alweer 6 jaar na de amputatie!… het voelt gek, er is zoveel gebeurd in die zes jaar, maar ik kan nu wel zeggen dat ik helemaal gewend ben aan mijn prothesebeen. Eerlijk? Ik kan mij echt niet meer herinneren hoe het vroeger was met mijn eigen been. Alsof die herinnering weg is. Wat ik me wel herinner is het ongemak dat mijn eigen been me de laatste jaren gaf. De pijn etc. Mijn moeder heeft nog wel eens gevraagd of ik spijt heb van de amputatie. Maar nee, ik sta 100% achter mijn keus voor amputatie! Het is de beste beslissing geweest die ik gemaakt heb. Ik kan (bijna) alles weer en daar ben ik blij mee! 

Hierboven een foto van mijn nieuwe thuis. 

Tot snel weer lezers! 

X fre en Lux 

oma en verhuizen

Hee lieve bloglezers, 

Tijdje geleden dat ik hier wat schreef.. 
Er is in de tussentijd veel gebeurd, dus even een update! 

Drie weken geleden werd mijn oma ziek. Wij hebben twee weken lang elke dag voor haar gezorgd.
Maar helaas is ze afgelopen maandag overleden.. Oma was echt mijn tweede mama, mijn liefste vriendin, ze betekent zoveel voor mij. Opa en oma wonen naast ons en van kleins af aan kom ik er elke dag, meestal wel een paar keer per dag. 
Zondag ging het zo slecht met haar dat ze thuis in slaap is gebracht en maandagavond is zij overleden. 
We hebben twee weken voor haar gezorgd dag en nacht en hebben nog veel kunnen delen samen. Dat was heel waardevol.
Donderdag hebben mijn moeder, zussen en ik haar mogen verzorgen en heb ik haar aangekleed. Dat wilde ik heel graag nog doen voor oma. Vrijdag hebben we met opa, ons gezin en mijn oom en tante en neefjes afscheid genomen. 

Maar nu... nu moeten we verder zonder haar en dat vind ik zo ontzettend moeilijk. 
Het idee haar geen knuffel meer te kunnen geven, nooit meer even zomaar binnen lopen bij haar. 
Oma heeft mij ontzettend gesteund de afgelopen jaren en toen ik ziek was. Ik kon altijd bij haar terecht.  We zorgen nu voor opa die het ook heel moeilijk heeft.

Tijdens de afgelopen drie moeilijke weken, werd ik ook verrast met een nieuwtje.... 
Er is plek om begeleid te komen wonen op de groep! 
Dat betekent dat ik rond 1 Oktober ga verhuizen! 
Zo spannend, maar ik heb er ook veel zin in. 
Morgen ga ik weer erheen om alvast wat te wennen etc. 

Dit nieuws kwam precies op de goede tijd. Ik heb het nog met oma kunnen delen en die was zo blij voor me! Ik heb haar beloofd dat ik er iets van ga maken dus dat ga ik ook doen! Eindelijk mijn eigen plek samen met Lux. 

Verder gaat het wel oke met mij en Lux. Goed kan ik nog niet zeggen na het overlijden van oma, maar we houden ons overeind. 

Ik ga jullie op de hoogte houden van mijn verhuizing en het begeleid wonen! 

Veel liefs, 

Fre en Lux. 

Waar je ook bent, ik zal het niet weten,
niet in tijd en afstand te meten. 
Ik heb je bij me, diep in mij,
daarom ben je zo dichtbij. 💖

Update

 Hey lieve bloglezers, 

Hoe is het met jullie? 

Genieten jullie van het warme weer? 

Ik hou opzich van de zomer maar dit is me te warm, ik drijf uit mijn prothese en het moet nog over de 30 graden worden😂

Ik ben sinds vorige week woensdag opgenomen in Oisterwijk bij Amarant. 

Het ging even niet goed en het was beter als ik even hierheen ging. 

Vandaag heb ik evaluatie gehad en is besloten dat ik nog een weekje langer blijf. 

Mijn hoofd zit erg vol en ik had even geen overzicht meer. Daardoor raakte ik erg in de put maar dat liet ik niet merken. Dat had ik beter wel kunnen doen want dan had ik al eerder hulp gehad. Nu was het te laat en was er even een opname nodig. 

Maar weet je? Zoals mijn begeleiding ook zegt; dit is geen terugval. Ja oké misschien wel maar ik moet het zo zien; ik heb uiteindelijk om hulp gevraagd en werk hier nu weer even hard aan mezelf en dat is heel goed. Zo kan ik straks met nieuwe inzichten en hulpmiddelen weer naar huis. 

Ondertussen heb ik ook gesprekken gehad voor begeleid wonen en sta ik nu bijna bovenaan de wachtlijst voor de groep waar ik ga wonen. Dat is een fijn vooruitzicht, al vind ik het ook wel spannend. Maar ik wil graag vooruit en dit is een stap vooruit! En…. Lux mag natuurlijk mee met mij als ik op deze groep ga wonen! 🥳❤️

Vandaag was mama bij me op bezoek. Ik heb hier een eigen kamertje met badkamer en aanrecht. Maar ik eet wel op de groep in de woonkamer. 

Er hangt een grote boksbal in mn kamer en met de begeleiding sla ik er af en toe eens goed tegen aan. En eerlijk? Dat is best lekker. Even alle spanning kwijt. 

Ik vind het vaak heel lastig, de manier waarop mijn hoofd werkt. Dat ik soms dingen niet goed begrijp of weet hoe iets moet terwijl voor een ander dat vanzelfsprekend is. 

Gelukkig krijg ik daar nu wel hulp bij. Maar het blijft lastig voor me. 

Mama zei me vandaag dat ik trots mag zijn, ondanks al mijn operaties en hersenbeschadiging ben ik er nog en doe ik toch alles maar! Vaak met wat meer hulp en uitleg, maar ik doe het wel! 

Komende week ga ik aan mn doel werken om de begeleiding te betrekken bij wat er in mn hoofd speelt. En hoop ik wat rust te krijgen in mijn koppie. 

Het komt goed, dat weet ik ergens wel, ik moet er soms even aan herinnerd worden. 

And if today, all you did was hold yourself together, i am proud of you

update

Blog schrijven of niet? 
Ik twijfel. Aan mezelf en of dit lukt. 
Maar ik merk dat ik wil schrijven en delen. Dus ik doe het toch maar. 

Heb je wel eens dat gevoel dat alles op je afkomt, alles teveel lijkt? Teveel prikkels en teveel om over na te denken? Dat heb ik nu.
Er is veel gaande, met therapie, wonen, prothese, lux etc. 
Ik wil het allemaal doen, alle ballen hoog houden maar bedenk me soms: Hoe? 

Allereerst heb ik een 'aanbod' gekregen. Een heel mooi aanbod maar wel ook erg intensief. 
Ik zal voor dit aanbod twee keer per week naar Amsterdam moeten reizen. Wat mij veel energie kost maar wat me ook energie kan geven uiteindelijk.. 

Daarnaast ben ik ook voor wonen aan het kijken en afgelopen maandag mocht ik op een groep komen kijken. Dit vind ik erg moeilijk ergens, omdat ik me niet had voorgesteld op een groep te gaan wonen. Iets wat ik absoluut niet wilde. Maar nu ik er geweest ben heb ik mijn twijfels. Ik zou daar wel mijn eigen kamer en badkamer hebben en 24u per dag is er begeleiding aanwezig. Ook wordt bekeken of Lux mee kan, want anders ga ik het sowieso niet doen. Bij Frederique hoort Lux en daar komt niks tussen. 
Maar stel dit zou kunnen, dan twijfel ik. Maar ik denk dat ik meer twijfel omdat ik mij schaam.. Ik zou ook net als mijn vriendinnen 'gewoon' op mezelf gaan. En ik had geaccepteerd dat ik begeleid zou wonen op een appartement maar nu heb ik dus te horen gekregen dat ze een groep voor het begin beter vinden voor mij. Een groep voor mensen met een beperking klinkt zo heftig... 
Ik moet er over nadenken en er over in gesprek. Maar uiteindelijk zal ik de keuze moeten maken die het beste is voor mij, en niet omdat ik schaamte voel of het anders had gewild. 

Met Lux mag ik binnenkort starten bij BultersMekke, want ook een hele mooie kans is! 
Dan kan Lux echt opgeleid gaan worden tot mijn eigen hulphond. 

De laatste weken gaan mijn emoties zo'n beetje alle kanten op. Van blijdschap naar verdriet, naar boosheid en weer terug. Ergens is dat goed want ik liet mijn emoties nooit toe. Nu lukt me dat al iets beter.
Ik denk vaak aan alles wat er gebeurd is. Niet dat ik er bewust aan ga denken, maar meer dat het veel voorbij komt in mijn gedachten. Soms ben ik enorm bang weer ziek te worden. Terwijl ik andere dagen kan denken: ach, dat zien we dan wel weer. 
Ook denk ik wel eens na over hoe het zou zijn geweest als ik mijn been niet had laten amputeren. 
Was mijn eigen been dan nu toch opgeknapt of had ik nog steeds met die pijn gelopen? Waarschijnlijk het laatste. Toch moet ik er soms aan denken, omdat met een prothese lopen ook veel moeite kost. 

Maar mijn leven is nu eenmaal zo gelopen en de gevolgen moet ik dragen. En dat kan ik, dat weet ik. Alleen soms voelt het even iets te zwaar. Maar dan denk ik maar: morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe oplossingen. 

Liefs 

Fre.  

Soms loopt het even anders.

 Alweer een tijd geleden dat ik wat schreef.. 

Afgelopen weken waren zwaar voor mij, maar ik liet het niemand merken. 
Ik moest doorgaan van mezelf, want het ging net zo 'goed'. 
Maar door ziekte van mijn begeleiders, minder contact momenten en mijn hoofd dat over uren maakte, ging het mis. 

Vorige week donderdag kwam mijn begeleidster weer langs. We waren aan het kletsen en opeens kwam alles eruit. Ik moest erg huilen en al mijn gedachten, die zich zo hadden opgestapeld, heb ik verteld aan haar. 
We hebben daar traumatherapie op toegepast en dat was zwaar. 
Eigenlijk bleef ik maar huilen. 

Uiteindelijk heb ik samen met mijn begeleidster besproken hoe verder, en omdat zij ook op vakantie ging na onze afspraak, besloten we dat een crisisopname even nodig was. Ik kon even niet meer.. 
Zij is gaan bellen en andere begeleiders zijn ook naar mij toegekomen. 
Uiteindelijk zijn ze een paar uur gebleven en kwamen mama en mijn zus ook. 
Die schrokken natuurlijk omdat ik niks had laten merken..

Maar dat vind ik zo ontzettend moeilijk..
Papa en mama en mijn zussen en broer hebben al zoveel met mij meegemaakt qua ziekte en opnames etc. 
Ik wil ze niet blijven belasten. Elke dag zeggen ze tegen mij dat ik dat niet doe en ergens weet ik dat ook wel, maar het stemmetje in mijn hoofd is sterker, dat zegt dat ik ze wel belast. 

Maar goed, uiteindelijk was er in de avond een crisisplek in Etten-Leur voor mij. 
Ik ben daar heengebracht en daar hebben we afspraken gemaakt. Ik kon daar tot afgelopen maandag blijven. 
Het was wel een hele fijne plek. Ik had een eigen appartementje maar de begeleiding was er constant. En dat had ik echt nodig. 

Ik heb veel moeten huilen maar ook veel gedeeld, wat ik vroeger nooit gedaan zou hebben. 
Ik heb angsten uitgesproken en alles wat in mijn hoofd zit. 
Dat was wat nodig was. 

Maandag moest ik naar huis, maar mijn begeleiders zijn nu beide met vakantie. Dus dat is wel lastig.. 
Met de hoofdbehandelaar hebben we besproken hoe nu verder, en het is gewoon duidelijk dat ik 24uurs begeleiding nodig heb. Daarom gaan we nu ook buiten Bergen op Zoom op zoek naar een woonplek voor mij, waar ik zo snel mogelijk terecht kan en waar ik me ook fijn voel! 

Nu ben ik dus weer thuis, maar gelukkig heb ik mijn familie en Lux om me heen die me elke dag afleiden, er zijn en ik kan het nu iets beter delen met ze, omdat ik weet dat ik ze niet belast. 

Over anderhalve week is de begeleiding van mij weer terug van vakantie en gaan we opzoek naar een woonplek en verder met behandeling. 

Dit komt ook wel weer goed, het is nu gewoon duidelijk wat er nodig is. 

Aangenomen!!!

 Heee lieve bloglezers, 

Allereerst kan ik vermelden dat ik officieel ben aangenomen op de opleiding pedagogisch medewerker!! 
Hier ben ik ontzettend blij mee! Ik ga volwassen onderwijs volgen via Scalda. 
Dit betekent twee dagen in de week naar school en drie dagen stage lopen. 

Gisteren had ik de intake, samen met m'n begeleider van amarant die er bij was. Dat was heel fijn dat dit kon. 
De intake ging heel goed en ik heb gekozen voor de opleiding niveau 3. Zodat ik daarna, als het me lukt, nog door kan stromen naar niveau 4. 
Er wordt goed meegedacht over wat ik wel kan en wat moeilijker gaat. 
Hier gaan we ook nog verder over in gesprek. Ik ben blij dat dit kan, zodat ik toch een opleiding kan gaan volgen!
Ook mag ik proberen zelf een stage te zoeken en hier ben ik vandaag achteraan gegaan.
Nu hopen dat dit iets wordt! 

Verder ben ik gaan zwemmen, wat heerlijk is omdat ik dit zonder been kan doen haha! 

School Oost heeft een super mooie actie gedaan voor mij waarbij ze 4500 euro hebben opgehaald! 
Echt super veel geld!! Hierdoor zat ik veel dichter bij het bedrag van 20.000 euro. 
Na de actie van school kreeg ik van een, voor mij niet anonieme maar voor jullie wel, de laatste 4500 euro! Dit betekent dat ik de 20.000 euro bij elkaar heb!!! 

En dit betekent ook dat ik kan starten met de opleiding voor Lux!:) 

Met Lux gaat het heel goed, ze is echt mijn maatje voor het leven! 💖

Komende maanden verder met therapie, voorbereiden op school en Lux haar opleiding. 
Ik heb er weer vertrouwen in dus het moet goed komen :) 

Je moet doen wat je denkt dat je niet kunt.💪

Nieuwe update!

Heee lieve allemaal, 

1 Februari schreef ik een blog over hoe het ging. 
Een paar dagen later kreeg ik corona en daar voelde ik mij flink beroerd van. 
Gelukkig gaat het nu weer een stuk beter maar ik ben nog niet helemaal topfit. 

Met Lux gaat het heel goed. Het is echt een kroelkont! 
28 Februari hebben we de officiële intake bij de hulphonden school en dan kunnen we hopelijk écht gaan starten. 
Ik heb er alle vertrouwen in! 
Morgen gaan we naar school Oost, mijn oude basisschool, die een grote actie hebben gedaan om geld voor ons op te halen. Zo ontzettend lief! Daar zijn we echt heel dankbaar voor. 

In mijn vorige blog schreef ik over school. 
Een paar dagen daarna ben ik naar nog een opleiding gaan kijken. 
Dit vond ik zo'n leuke opleiding en ben ik zo enthousiast over, dat ik me gelijk heb ingeschreven! 
Het is de opleiding pedagogisch medewerker. Hierbij ga je met kinderen werken. 
Iets wat ik ontzettend leuk vind en ik heb altijd al de droom om later kinderen te begeleiden die ook een hartafwijking hebben en geopereerd moeten worden. Dat is mijn doel! 
Over een maand heb ik mijn intake voor de opleiding die in september begint. 

Maar tot die tijd valt er nog wel wat te doen. Ik merk namelijk dat de traumabehandeling echt wel voor een deel geholpen heeft. Maar nu ik zo met de toekomst bezig ben, krijg ik toch weer angsten. 
Mijn hoofd gaat dan alle kanten op en vooral de vraag 'wat als' spookt door mijn hoofd. 
"Wat als ik weer ziek wordt? Wat als ik het niet kan? Wat als ik weer terug val? Wat als ik weer geopereerd moet worden?"  Ik ben daar nog altijd bang voor, dat mijn hart of gewoon mijn lijf weer achteruit gaat en ik weer ziek word.
Daarom gaan we nu waarschijnlijk traumabehandeling gericht op de toekomst starten. 
Zodat ik wat minder angst daar voor heb. Want ik wil nooit meer zo diep terug vallen in die angst. 

Toch is het vooral ontzettend fijn om weer met de toekomst bezig te zijn! 
Een toekomst die ik lang niet voor me heb gezien. 
Maar nu weer wel! 
Ik ben ook nog bezig met het schrijven van een boek over wat ik heb meegemaakt. 
Dit is de eerste stap naar ervaringsdeskundige worden. 
Want dat wil ik. 
Ik weet nog, ik was 14 en mijn hart ging opeens hard achteruit. 
De nare onderzoeken en operaties volgde elkaar op. 
Ik was zo bang. Elke dag voelde ik mijn hart dat achteruit ging. Die angst, dat was zo ontzettend eng. 
Je voelt je hart achteruit gaan maar kunt niks dan alleen hopen dat hij het blijft doen.. 
Wat had ik toen graag iemand gehad die hetzelfde had meegemaakt. Niet dat je dat iemand gunt, maar als ik toch een lotgenoot had gehad waarmee ik had kunnen praten. Over mijn enorme angst, de pijn, het niet goed voelen etc. En dan de operaties waar ik uren achter elkaar wakker op de operatietafel lag, zonder verdoving, zo bang.. Was er toen maar iemand geweest die wist wat het was en mijn hand kon vasthouden.

Daarom wil ik dat wel worden, voor andere kinderen/jongeren. Luisteren naar hun verhaal en angsten. Ze door operaties heen helpen. Ze begeleiden bij het leven met een hartafwijking en alle complicaties die daar bij komen kijken. Maar ook laten zien dat het leven het waard is! Dat je kan leren leven met je ziekte, ookal is het soms ontzettend eng. Want met een hartafwijking weet je nooit hoe het gaat lopen.. 

Dus de komende maanden ga ik weer keihard aan mezelf werken, zodat ik met de opleiding kan starten en hopelijk ooit ervaringsdeskundige kan worden! 

Fijne zondag! 

Rock bottom became the solid foundation on which i rebuild my life. 

Plot twist! school, lux en begeleiding

 Hee lieve allemaal, 

Weer even een update van mij uit! 

De laatste tijd gaat het mentaal steeds meer de goede kant op!
Ik merk dat de traumabehandeling dingen heeft gedaan met me, waardoor ik weer naar de toekomst durf te kijken! Het verleden is het verleden, dat is geweest. En tuurlijk, ik ben nog wel eens verdrietig over wat mij is overkomen, dat mag ook. Maar het beheerst niet meer mijn dag. 
Daar is Lux ook een groot aandeel in! Zij geeft me hoop, ik ga met haar er weer op uit, durf meer, als ik herbelevingen heb is Lux er en ben ik snel weer in het nu. 

Ik zie Amarant nog steeds twee keer per week en dat is fijn die begeleiding! 
Met hen ben ik ook gaan bekijken wat ik wil in de toekomst. 
Waar ik daar eerst niet over na durfde te denken, heb ik nu plannen!

Een plan daarvan is.... Weer naar school! 
Dit kwam boven omdat ik dit super graag zou willen. Ik ben natuurlijk al eerder aan een opleiding begonnen maar door mijn ziekte moest ik stoppen. 
Nu heb ik besloten om op een lager niveau te gaan starten in de richting dierverzorging!
Vandaag mocht ik al in Breda op een school komen kijken en ik ben zo enthousiast! 
Lux mocht mee en die deed het ook heel goed. Lux mag ook elke dag mee naar school, wat super fijn is! 
Ik vond het een hele gezellige en leuke school en de school wil ook graag meedenken met wat haalbaar is voor mij, fysiek en mentaal. 

Dit zou betekenen dat, als ik aangenomen wordt ( intake moet nog komen), ik in September weer naar school ga! Wie had dat gedacht.... Ik ben ergens wel erg trots op mezelf, als ik dat mag zeggen. Ik ben uit een heel diep dal gekomen, van rock bottom. Waar ik eerst geen toekomst meer zag en ook niet meer wilde, voel ik me nu steeds beter en zie ik wel weer een mooie toekomst voor mezelf! 
Er zijn nog momenten dat die negatieve gedachten weer even boven komen, of de onzekerheid of ik het wel kan. Maar ik ben sterker nu. Ik kan het! Zeker met Lux aan mijn zij. 💕

Mijn oude basisschool is ook met een super mooie actie bezig om geld in te zamelen, zodat Lux en ik de opleiding van Lux kunnen gaan behalen! 
Deze week komen Lux en ik daarom ook samen in een krantenartikel van de Bergen op Zoomse bode, hoe gaaf is dat!?

Verder gaat het lichamelijk weer beter. Ook met mijn prothese gaat het goed! 

Voor wie ons interview wil lezen: hou de bode in de gaten! 

Wij gaan weer lekker verder met trainen, begeleiding en ons voorbereiden op een opleiding. 

Veel liefs, 

Fre en Lux 

It's your story, honey. Feel free to hit 'em with a plot twist whenever you want!