Twijfels; ga ik een blog hier over schrijven of niet?
Beslissing: JA, dit is te belangrijk om niet over te schrijven. En van de psycholoog moet ik het gewoon doen!
Sinds dinsdag ben ik terug van een opname van drie weken op de PAAZ.
Derde keer. Zelfde hulpvraag.
Op dit moment ben ik dus weer thuis, omdat ze mij niet konden helpen. Alleen veiligheid bieden. Voor mij nu genoeg maar voor hen niet, dus ik moest wel naar huis.
Sinds mijn terugkeer van de PAAZ in augustus zijn mijn behandelaren al opzoek naar een kliniek die mij wilt aannemen en traumabehandeling kan doen. Je zou denken dat dit niet zo moeilijk is, maar helaas is dat het wel.... Ik word namelijk overal afgewezen! Reden? Te complex, niet aandurven met mijn hart, niet de goede plek voor mij enz.
Dit maakt mij enorm verdrietig.. Ik wil ZO graag hulp, ik wil beter worden. Maar niemand die het aandurft met mij... Zelfs de grootste traumacentrums niet.
Hoe kan het dat niemand het met mij aandurft? Hoe kan het dat ik zo mijn best doe om vol te houden, maar overal wordt afgewezen voor hulp? Eindelijk durf ik open te zijn over hoe het écht met mij gaat, of beter gezegd: hoe slecht het met mij gaat. Mijn psycholoog is echt de beste, maar zij kan mij ook geen traumabehandeling aanbieden omdat dit beter klinisch kan gebeuren. Zij doet echt zo haar best om mij ergens binnen te krijgen, maar op een gegeven moment weet niemand meer waar ik nog aangemeld kan worden en waar ze mij wel 'willen'.
Dit is de gezondheidszorg in Nederland... Mensen die zo hard hulp nodig hebben en die nergens worden aangenomen.
Iemand moet opstaan en er iets aan doen. Vandaag ben ik dat. Ik schrijf deze blog in de hoop dat hij terecht komt bij mensen die er iets mee kunnen, zoals mensen die werken in de GGZ, in traumacentrums, bij de overheid etc.
Iemand, help mij alsjeblieft! En help alle anderen die hiermee in aanraking komen.
Ik ben boos en gefrustreerd,
niemand die mij accepteert.
Ik ben moeilijk, complex en raar,
en blijkbaar ook een gevaar.
Zijn mijn herinneringen te intens?
Zijn mijn trauma's te immens?
Ik denk en weet het eigenlijk ook wel,
maar ik wil gewoon uit deze hel.
Ik wil verwerken en herstellen,
maar niemand die het kan voorspellen.
Of de beelden ooit nog uit mijn hoofd gaan,
misschien dat ze blijven bestaan...
NEM Academy kan je misschien helpen.
BeantwoordenVerwijderenMPU van Parnassia in Rotterdam of t Erasmus. België misschien overwegen
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar, vokr mij zou er ook te veel risico aanzitten, nu gelukkig iemand leren kennnen die er evaring mee heeft en vooral die me probeerd te helpen ookal er niet voor opgeleid
BeantwoordenVerwijderenMooi geschreven, en knap om het zo op papier te zetten! Heel veel sterkte en ik hoop dat je snel de juiste hulp krijgt die je verdient
BeantwoordenVerwijderenIk weet niet waar je woont maar misschien is stichting leef eens echt iets voor jouw. Alleen kun je daar wel alleen terecht voor gesprekken, ik zelf ben ook onder behandeling daar, en bij mij heeft het zeker effect. Maar goed ik ben geen expert in deze dingen, het is maar een tip. Ik hoop dat je de goede hulp vind, maar ik ben er van overtuigd dat deze stichting je kan helpen, en misschien kan de stichting voor verdere hulp zorgen. Succes in deze moeilijke tijd
BeantwoordenVerwijderenIntens verdrietig, als je zo graag wilt, en het nergens kunt vinden. Heel veel sterkte.... hoop dat deze blog bijdraagt aan het vinden van wel goede hulp!
BeantwoordenVerwijderenIk lees dit en krijg gewoon tranen heb 12 weken in de Paaz afdeling gezeten, tjahhh heeft het geholpen merendeels wel maar uit eindelijk weer buiten gaat het weer berg af. Laatste weken nu heb ik het heel erg zwaar. Medicatie help me niet want dat is gewoon verdoving.en het is zo moeilijk als ik een therapie moet voor ptss. Ik zelf heb meerde complicaties ze hebben nu een dgt therapie voor mijn. Maar echt vooruit gang zie ik namelijk ook nog niet. Hoop dat jij wel de goede hulp krijg
BeantwoordenVerwijderenpsytrec een optie? ze hebben mij dat geweldig geholpen
BeantwoordenVerwijderenHerkenbaar ik ben ook overal afgewezen om dezelfde reden en iedereen voelt zich heel machteloos en ik weet hoeveel pijn het doet. Ik vind het echt heel erg voor je. Weet dat het niks zegt over jou als persoon en over hoeveel je waard bent. Je verdient hulp en je bent het meer dan waard. Veel liefs
BeantwoordenVerwijderenDit is zo herkenbaar en soms ben je de wanhoop naarbij
BeantwoordenVerwijderenik zie t om me heen mensen verliezen hun vaste banen omdat er geen hulp wordt geboden.
Ze verliezen hun relatie, huis alles het is toch erg dat zorgverzekeringen super grote winst mogen draaien maar mensen hun leven daarbij gewoon op t spel staat in alle opzichten.
Hulp vragen is lastig en zwaar naar 10 maanden smeken bellen mailen je soms nog niks voor elkaar hebt 5 brieven met te ver te complex.
Weet dat je niet alleen bent.
En dat je trots mag zijn op jezelf dat je dit zo doet.
Er zijn niet veel mensen zo dapper als jij.
Ik ben ook jaren lang vastgedraaid in de GGZ. Ik werd niet beter, alleen maar zieker. Dit ging door totdat Jezus mij eruit trok. Hij zegt, roep mij aan en Ik zal me laten vinden; Jezus, als U bestaat, red me dan uit deze ellende! Hij zàl antwoorden.
BeantwoordenVerwijderenHeb je yes we can clinics geprobeerd ? Is een opname van 10 weken en een vervolg traject.
BeantwoordenVerwijderenIk kom toevallig ook uit boz maar woon nu rsd