Traumatherapie is weer begonnen en ik heb er maar een woord voor: ZWAAR.
Het is zo zwaar maar daardoor merken we wel dat het dit keer iets doet en ik kan gaan verwerken.
Dinsdagmiddag had ik traumatherapie en daarna was ik kapot. Misselijk, hoofdpijn, hartkloppingen, pijn op de borst etc. De traumabehandeling zelf duurt maar ongeveer 20 minuten en dat is ook lang genoeg.
Daarna doen we ontspanningsoefeningen en praten we na.
Deze keer kwam er van alles boven: de ablaties, operaties aan mijn been, opnames en de amputatie.
De traumabehandeling doen we d.m.v. IEMT. Hierbij moet je net als bij EMDR een stokje volgen met je ogen. Maar IEMT werkt anders. Ik heb vroeger EMDR gehad een aantal keer en dat deed niks.
Maar bij wat Amarant doet merk ik dat het werkt. Er komt ontzettend veel los. Uiteindelijk ging mijn spanning van een 10 aan het begin naar een 8 op het einde. Dat is al iets.
Na trauma heb ik lekker met Luxie geknuffeld. Dat is dan echt wat ik nodig heb, haar warme lijfje tegen mij aan. Dat maakt me wat rustiger.
Ik ben ook ergens achter gekomen door de therapie.
Ik heb veel trauma's, allemaal over operaties en opnames die verschrikkelijk waren..
Maar waar ik ook een trauma van heb, is dat alles achter mijn rug om werd besloten.
Net als met de amputatie van mijn been. Waar de vaatchirurg eerst aandrong dat ik moest laten amputeren en toen ik er eenmaal 'klaar voor was' ik een datum had vastgezet, zij zich terug trok omdat ze mij te jong vond. En er achter mijn rug om werd besproken wat goed was voor mij.
Dat ik naar een psychiater werd gestuurd die mij vroeg: hoe kan je weten dat je er klaar voor bent? en wat de gevolgen zijn? Waar mijn antwoord op was: ik denk dat je nooit klaar bent voor zoiets en nooit kan inschatten wat de gevolgen zijn, maar wat ik wel weet is dat ik met dit been niks meer kan en artsen allemaal bang zijn dat het hoger in mijn been gaat zitten. Waarom trekken ze zich nu dan terug terwijl een maand geleden mijn been eigenlijk zo snel mogelijk geamputeerd moest worden?
Zo ook bij ablaties waar voor mij werd beslist dat we door gingen, terwijl ik niet meer kon. Zoveel pijn had en mij werd verteld wat alle risico's waren. En je dan als 16, 17 , 18 jarige daar ligt, niemand erbij die mij bijstond en je dan hoort wat het risico is maar ze toch doorgaan..
Ik heb hier nog steeds veel last van, dat artsen achter mijn rug om dingen gingen beslissen over MIJN lichaam. Daar zit misschien wel een van de grootste trauma's.. Dat ik nog steeds iedere dag bang ben dat dit zich ooit gaat herhalen.
Gelukkig is mijn gezondheid nu stabiel en ziet het er niet naar uit dat dit zich gaat herhalen, toch blijft die angst. Ik denk dat ik daar mee moet leren leven. Dat gaat de meeste dagen ook wel, maar na zo'n traumabehandeling is het lastiger.
Go easy on me, baby, i was still a child
Didn't get the chance to feel the world around me.
~ Adele ~
