Update

 Hey lieve bloglezers, 

Hoe is het met jullie? 

Genieten jullie van het warme weer? 

Ik hou opzich van de zomer maar dit is me te warm, ik drijf uit mijn prothese en het moet nog over de 30 graden worden😂

Ik ben sinds vorige week woensdag opgenomen in Oisterwijk bij Amarant. 

Het ging even niet goed en het was beter als ik even hierheen ging. 

Vandaag heb ik evaluatie gehad en is besloten dat ik nog een weekje langer blijf. 

Mijn hoofd zit erg vol en ik had even geen overzicht meer. Daardoor raakte ik erg in de put maar dat liet ik niet merken. Dat had ik beter wel kunnen doen want dan had ik al eerder hulp gehad. Nu was het te laat en was er even een opname nodig. 

Maar weet je? Zoals mijn begeleiding ook zegt; dit is geen terugval. Ja oké misschien wel maar ik moet het zo zien; ik heb uiteindelijk om hulp gevraagd en werk hier nu weer even hard aan mezelf en dat is heel goed. Zo kan ik straks met nieuwe inzichten en hulpmiddelen weer naar huis. 

Ondertussen heb ik ook gesprekken gehad voor begeleid wonen en sta ik nu bijna bovenaan de wachtlijst voor de groep waar ik ga wonen. Dat is een fijn vooruitzicht, al vind ik het ook wel spannend. Maar ik wil graag vooruit en dit is een stap vooruit! En…. Lux mag natuurlijk mee met mij als ik op deze groep ga wonen! 🥳❤️

Vandaag was mama bij me op bezoek. Ik heb hier een eigen kamertje met badkamer en aanrecht. Maar ik eet wel op de groep in de woonkamer. 

Er hangt een grote boksbal in mn kamer en met de begeleiding sla ik er af en toe eens goed tegen aan. En eerlijk? Dat is best lekker. Even alle spanning kwijt. 

Ik vind het vaak heel lastig, de manier waarop mijn hoofd werkt. Dat ik soms dingen niet goed begrijp of weet hoe iets moet terwijl voor een ander dat vanzelfsprekend is. 

Gelukkig krijg ik daar nu wel hulp bij. Maar het blijft lastig voor me. 

Mama zei me vandaag dat ik trots mag zijn, ondanks al mijn operaties en hersenbeschadiging ben ik er nog en doe ik toch alles maar! Vaak met wat meer hulp en uitleg, maar ik doe het wel! 

Komende week ga ik aan mn doel werken om de begeleiding te betrekken bij wat er in mn hoofd speelt. En hoop ik wat rust te krijgen in mijn koppie. 

Het komt goed, dat weet ik ergens wel, ik moet er soms even aan herinnerd worden. 

And if today, all you did was hold yourself together, i am proud of you

update

Blog schrijven of niet? 
Ik twijfel. Aan mezelf en of dit lukt. 
Maar ik merk dat ik wil schrijven en delen. Dus ik doe het toch maar. 

Heb je wel eens dat gevoel dat alles op je afkomt, alles teveel lijkt? Teveel prikkels en teveel om over na te denken? Dat heb ik nu.
Er is veel gaande, met therapie, wonen, prothese, lux etc. 
Ik wil het allemaal doen, alle ballen hoog houden maar bedenk me soms: Hoe? 

Allereerst heb ik een 'aanbod' gekregen. Een heel mooi aanbod maar wel ook erg intensief. 
Ik zal voor dit aanbod twee keer per week naar Amsterdam moeten reizen. Wat mij veel energie kost maar wat me ook energie kan geven uiteindelijk.. 

Daarnaast ben ik ook voor wonen aan het kijken en afgelopen maandag mocht ik op een groep komen kijken. Dit vind ik erg moeilijk ergens, omdat ik me niet had voorgesteld op een groep te gaan wonen. Iets wat ik absoluut niet wilde. Maar nu ik er geweest ben heb ik mijn twijfels. Ik zou daar wel mijn eigen kamer en badkamer hebben en 24u per dag is er begeleiding aanwezig. Ook wordt bekeken of Lux mee kan, want anders ga ik het sowieso niet doen. Bij Frederique hoort Lux en daar komt niks tussen. 
Maar stel dit zou kunnen, dan twijfel ik. Maar ik denk dat ik meer twijfel omdat ik mij schaam.. Ik zou ook net als mijn vriendinnen 'gewoon' op mezelf gaan. En ik had geaccepteerd dat ik begeleid zou wonen op een appartement maar nu heb ik dus te horen gekregen dat ze een groep voor het begin beter vinden voor mij. Een groep voor mensen met een beperking klinkt zo heftig... 
Ik moet er over nadenken en er over in gesprek. Maar uiteindelijk zal ik de keuze moeten maken die het beste is voor mij, en niet omdat ik schaamte voel of het anders had gewild. 

Met Lux mag ik binnenkort starten bij BultersMekke, want ook een hele mooie kans is! 
Dan kan Lux echt opgeleid gaan worden tot mijn eigen hulphond. 

De laatste weken gaan mijn emoties zo'n beetje alle kanten op. Van blijdschap naar verdriet, naar boosheid en weer terug. Ergens is dat goed want ik liet mijn emoties nooit toe. Nu lukt me dat al iets beter.
Ik denk vaak aan alles wat er gebeurd is. Niet dat ik er bewust aan ga denken, maar meer dat het veel voorbij komt in mijn gedachten. Soms ben ik enorm bang weer ziek te worden. Terwijl ik andere dagen kan denken: ach, dat zien we dan wel weer. 
Ook denk ik wel eens na over hoe het zou zijn geweest als ik mijn been niet had laten amputeren. 
Was mijn eigen been dan nu toch opgeknapt of had ik nog steeds met die pijn gelopen? Waarschijnlijk het laatste. Toch moet ik er soms aan denken, omdat met een prothese lopen ook veel moeite kost. 

Maar mijn leven is nu eenmaal zo gelopen en de gevolgen moet ik dragen. En dat kan ik, dat weet ik. Alleen soms voelt het even iets te zwaar. Maar dan denk ik maar: morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe oplossingen. 

Liefs 

Fre.