Open zijn.

Hi,

Weer een blogje van mij. 

Over hoe het gaat en waar ik mee bezig ben.

Twee keer in de week ga ik naar de revalidatiepoli in Roosendaal.

Hier ben ik bezig met ergotherapie, fysiotherapie en sport. 

Ook wordt er naar mijn prothese gekeken en worden er als het nodig is dingen aangepast. 

We zijn een beetje aan het uitzoeken wat ik leuk vindt qua sport en wat ook lukt.

Ik vind voetbal leuk en dit gaat met mijn prothese verrassend goed! 

Helaas werkt mijn hart niet echt mee en moet ik vaak tussendoor stoppen en zitten. 

Vandaag is besloten dat we de cardioloog er weer bij roepen om te kijken hoe het met mijn hart gaat en als het mag gaat een speciale fysiotherapeut met mij aan de slag en met mijn hart. 

Eerst de cardioloog even afwachten.  

Verder zijn we bezig met een traject voor mijn psychische klachten. 

Hier kan ik nog niet teveel over zeggen, want het is nog even afwachten. 

Maar ik hoop dat dit over een tijdje kan starten. 

Vorige week vrijdag heb ik een tattoo laten zetten die heel belangrijk is voor mij. 

Ik heb mijn eigen hartslag na zes hartoperaties laten tatoeëren op mijn arm. 

Mijn unieke hartslag met soms een stoornisje en hier en daar een vertraging of versnelling. 

Deze tattoo betekent heel veel voor mij, het laat zien waar ik doorheen ben gegaan en nog steeds doorheen ga. 

Ik merk dat het mentaal heel moeilijk wordt.. Ik doe mij altijd vrolijk voor en praat er in mijn omgeving niet echt over. Ik wil zo graag 'normaal' zijn. Ik blijf doorgaan en naar mijn afspraken gaan, revalidatie te volgen, te sporten, met vriendinnen afspreken etc. Maar eigenlijk is de depressie constant aanwezig. Soms helpt afleiding wel even, maar ik ben snel moe en overprikkeld. Wanneer ik dan even rust heb of 's avonds in mijn bed lig, komen de nare gevoelens, de gedachten, de angst voor wat komen gaat enz. Ik vind dit erg moeilijk en vraag me dan af wat ik verkeerd doe. Maar dit hoort bij een depressie. Net als wat ook uit de test kwam: mijn hersens zijn moe, oververmoeid. Net als mijn lichaam. Het heeft schade opgelopen. 

Een depressie is niet zomaar somber zijn. Het is veel groter dan dat. 

Ik houd mijn masker zoveel mogelijk op, zodat niemand maar ziet dat het eigenlijk helemaal niet goed gaat. Soms gaat mijn masker af, bijvoorbeeld bij therapie. Maar ook daar vind ik het erg lastig. Een stem in mijn hoofd zegt constant dat ik me niet bloot mag geven. Geen emoties laten zien. 

Huilen bijvoorbeeld, dat is me al zo lang niet gelukt, terwijl het soms zo hoog zit en de tranen al in mijn ogen staan. Het mag niet van dat stemmetje... 

Het voelt niet als somber zijn. ja, ook wel maar het voelt zoveel groter. Het voelt als een groot zwart gat waar ik boven hang en elk moment in kan vallen. 

Depressie is niet altijd huilend in bed liggen, niks kunnen en verdrietig zijn. 

Soms is het altijd maar doorgaan, geen emoties kunnen voelen en uitten, een glimlach op je gezicht. Terwijl diep vanbinnen alles zwart voelt en je je afvraagt of je zo nog wel door wilt gaan..

She's battling things her smile will never tell you about.