blogje

Er gebeurt veel in mijn leven en tegelijkertijd staat het stil.
Therapieën staan nog even stil, tenminste, de echte traumatherapie.
Mijn behandelaren komen wel aan huis 2x in de week om mij te ondersteunen. 
We kletsen dan een beetje maar als dat niet lukt dan is dat ook oke. Ze zijn er gewoon en dat is al fijn.
Net als mijn familie! 

Ik kan schrijven en dat is best bijzonder denk ik. Want in real life komt er niet veel uit. 
Ik heb overal ondersteuning bij nodig. Dat vind ik lastig, maar zonder lukt het niet. 

Ondertussen wordt er gekeken naar een plek waar ik kan wonen. Niet dat dat nu meteen nodig is omdat ik het huis uit moet, maar meer omdat ik daar veel meer ondersteuning kan krijgen en ik ook graag 'mijn eigen plekje' wil. Ik ben bij verschillende organisaties aangemeld voor begeleid wonen op een groep.
Zoals in mijn vorige blog uitgelegd: ik kan niet zelfstandig wonen en ook een eigen appartement met wat begeleiding is te weinig en niet haalbaar voor mij. Daarom hebben we gekozen voor groepswonen.
Daar is 24/7 begeleiding en hulp. 

Dat ik hersenbeschadiging heb en daardoor dingen moeilijker kan en begrijp, dat is voor veel mensen niet zichtbaar. 
Vorige week hebben wij met het gezin daar uitleg over gekregen. 
Ik heb de hersenbeschadiging waarschijnlijk opgelopen bij mijn geboorte en hartoperaties. Ik heb toen zuurstoftekort gehad en stopte ook vaak met ademen. 
Op de basisschool ben ik in groep 7 overgegaan op speciaal onderwijs, nadat uit onderzoeken naar voren kwam dat ik een laag IQ heb. Vorig jaar is dit opnieuw getest en was het ook achteruit gegaan. 
De middelbare school heb ik gedaan op speciaal onderwijs met veel ondersteuning en kleine klassen. 
Daarna ben ik naar het mbo gegaan maar hoe ik dit heb gedaan? Ik heb geen idee. Ja, ik liep ontzettend op mijn tenen en moest er keihard voor werken om alles bij te houden. Nadat ik opnieuw ziek werd ben ik gestopt met school om het later, na de amputatie, weer op te pakken. 
Dit heb ik gedaan maar ik stopte al na een half jaar omdat het niet ging. We dachten dat dit door de depressie kwam maar uit nieuw onderzoek is dus gebleken dat ik achteruit ben gegaan. 

Ik kan 'makkelijk' schrijven, mij verwoorden op papier. Maar in het echt lukt dat niet.
Hierdoor wordt ik vaak overvraagd, omdat mensen denken: je schrijft zo goed, je begrijpt dit dan toch wel. Maar dat is het nou juist; ik begrijp je niet of deels en heb veel moeite met dingen opnemen en daar op reageren.
Een blog schrijf ik ook niet in een keer en ben ik een tijdje mee bezig. 

Met Lux gaat alles goed, ze groeit zo hard!
Ik ben zo blij met haar!

Het leven gaat door, ook met al deze informatie en wat ik nu weet over mezelf. 
Ik heb meer inzichten gekregen en dat is fijn.
Accepteren is af en toe nog moeilijk, maar ook dat komt wel goed.