Blog schrijven of niet?
Ik twijfel. Aan mezelf en of dit lukt.
Maar ik merk dat ik wil schrijven en delen. Dus ik doe het toch maar.
Heb je wel eens dat gevoel dat alles op je afkomt, alles teveel lijkt? Teveel prikkels en teveel om over na te denken? Dat heb ik nu.
Er is veel gaande, met therapie, wonen, prothese, lux etc.
Ik wil het allemaal doen, alle ballen hoog houden maar bedenk me soms: Hoe?
Allereerst heb ik een 'aanbod' gekregen. Een heel mooi aanbod maar wel ook erg intensief.
Ik zal voor dit aanbod twee keer per week naar Amsterdam moeten reizen. Wat mij veel energie kost maar wat me ook energie kan geven uiteindelijk..
Daarnaast ben ik ook voor wonen aan het kijken en afgelopen maandag mocht ik op een groep komen kijken. Dit vind ik erg moeilijk ergens, omdat ik me niet had voorgesteld op een groep te gaan wonen. Iets wat ik absoluut niet wilde. Maar nu ik er geweest ben heb ik mijn twijfels. Ik zou daar wel mijn eigen kamer en badkamer hebben en 24u per dag is er begeleiding aanwezig. Ook wordt bekeken of Lux mee kan, want anders ga ik het sowieso niet doen. Bij Frederique hoort Lux en daar komt niks tussen.
Maar stel dit zou kunnen, dan twijfel ik. Maar ik denk dat ik meer twijfel omdat ik mij schaam.. Ik zou ook net als mijn vriendinnen 'gewoon' op mezelf gaan. En ik had geaccepteerd dat ik begeleid zou wonen op een appartement maar nu heb ik dus te horen gekregen dat ze een groep voor het begin beter vinden voor mij. Een groep voor mensen met een beperking klinkt zo heftig...
Ik moet er over nadenken en er over in gesprek. Maar uiteindelijk zal ik de keuze moeten maken die het beste is voor mij, en niet omdat ik schaamte voel of het anders had gewild.
Met Lux mag ik binnenkort starten bij BultersMekke, want ook een hele mooie kans is!
Dan kan Lux echt opgeleid gaan worden tot mijn eigen hulphond.
De laatste weken gaan mijn emoties zo'n beetje alle kanten op. Van blijdschap naar verdriet, naar boosheid en weer terug. Ergens is dat goed want ik liet mijn emoties nooit toe. Nu lukt me dat al iets beter.
Ik denk vaak aan alles wat er gebeurd is. Niet dat ik er bewust aan ga denken, maar meer dat het veel voorbij komt in mijn gedachten. Soms ben ik enorm bang weer ziek te worden. Terwijl ik andere dagen kan denken: ach, dat zien we dan wel weer.
Ook denk ik wel eens na over hoe het zou zijn geweest als ik mijn been niet had laten amputeren.
Was mijn eigen been dan nu toch opgeknapt of had ik nog steeds met die pijn gelopen? Waarschijnlijk het laatste. Toch moet ik er soms aan denken, omdat met een prothese lopen ook veel moeite kost.
Maar mijn leven is nu eenmaal zo gelopen en de gevolgen moet ik dragen. En dat kan ik, dat weet ik. Alleen soms voelt het even iets te zwaar. Maar dan denk ik maar: morgen weer een nieuwe dag, nieuwe kansen, nieuwe oplossingen.
Liefs
Fre.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten