Openheid.

Dat is een hele tijd geleden..
De laatste keer dat ik iets schreef hier is zo'n anderhalf jaar terug en ik heb dat na een tijdje ook weer verwijderd. Want ja, wilde ik me wel zo blootgeven?
Nu, zoveel later, wil ik toch wat meer open proberen te zijn. Wat heeft de amputatie allemaal met mij gedaan? En alle hartoperaties?. Wat is er daarna allemaal gebeurd?  In deze blog ga ik proberen erover te vertellen!

Het is nu bijna drie jaar na de amputatie. En bijna vier jaar na mijn laatste hartoperatie.
Dat is best al een tijd, zou je zeggen. Maar zo voelt het voor mij niet. Het zit nog elke dag in mijn hoofd, nog elke dag ben ik er mee bezig en wordt ik er mee geconfronteerd.
Na de amputatie wilde ik zo snel mogelijk alles weer kunnen. Ik ging lopen, rennen, fietsen, schaatsen en zelfs snowboarden. Ik wilde laten zien dat het mij niet zoveel deed, een been meer of minder. Maar de waarheid is dat het mij heel veel doet..

Een tijdje na de amputatie zocht ik hulp bij een psycholoog. Zij moest mij eerst wat leren kennen natuurlijk. Maar ik kon niet praten over wat me was overkomen. Ik deed heel vrolijk naar de buitenwereld, maar overdag had ik herbelevingen en in de nacht nachtmerries van alle operaties.
Na een heel aantal gesprekken kwam de diagnose depressie en PTSS eruit. Maar om mijn trauma's te verwerken moest eerst de depressie onder controle zijn. Daarom werd besloten dat ik antidepressiva ging slikken. Dit werd ingesteld op de gesloten PAAZ afdeling in Tilburg. Het instellen duurde twee weken en daarna mocht ik weer naar huis. Ik ging verder met gesprekken bij de psycholoog en hoopte me gauw iets beter te gaan voelen. Maar dat gebeurde niet echt. Ik kwam weer bij de psychiater terecht en deze gaf er een extra antidepressivum bij. Na dat deze was ingesteld voelde ik me wel iets beter. Maar school zat er voorlopig niet in. En eerlijk gezegd moest ik daar ook echt niet aan denken, mijn hoofd zat zó vol. Ik begon aan dagbesteding en met paarden werken en dat gaf me wel wat structuur. Met de paarden werken vond ik leuk en kreeg ik even een glimlach op mijn gezicht.
Maar naar de buitenwereld deed ik weer gewoon alsof alles oké ging. Vaak kreeg ik de vraag: 'En, wanneer ga je weer naar school?'. Dan antwoordde ik: 'Ik ben op zoek naar een opleiding en hoop snel weer te beginnen.' Maar dit was helemaal niet zo, ik kon écht niet denken aan school. Ook de psycholoog en psychiater zeiden dat ik er maar even niet aan moest denken. Eerst beter worden.
De gesprekken met de psycholoog gingen door maar ik was nog niet stabiel genoeg voor trauma therapie. Na een tijd voelde ik dat het weer steeds minder goed ging. Op een dag zat ik bij de psycholoog en ik kon zelf niet eens meer terug naar huis fietsen. Papa is mij toen komen halen en zo werden ook papa en mama meer betrokken bij mijn behandeling, iets wat ik heel lang had geprobeerd te voorkomen. Waarom? Omdat ik ze niet weer lastig wilde vallen. Ging het lichamelijk eindelijk beter na al die jaren en nu dit... Daar wilde ik ze niet mee belasten. Maar gelukkig heb ik het nu toch gedaan. Want de weken daarna ging het slechter en slechter. Medicatie werd opgehoogd door de psychiater en toen ging het helemaal mis. Ik wist het niet meer. Wat moest ik nou? Waarom was ik er nog? Hele heftige dingen voor een 22 jarige. Ook sliep ik niet meer. Bij de psychiater kreeg ik twee heftige slaapmedicijnen om eindelijk even 'tot rust te komen'. Papa en mama sliepen om beurten bij mij en de psychiater en psycholoog waren op zoek naar een opname plek. Dit werd uiteindelijk de PAAZ in Bergen op Zoom. Maar ook hier kon ik niet gelijk terecht. Ik moest eerst beoordeeld worden. Na een gesprek met de psychiater van de PAAZ, kon ik de week erna opgenomen worden. Dit duurde in mijn ogen nog heel erg lang. Al die dagen zijn papa en mama constant bij mij geweest.  Ben ik tussendoor nog naar de psycholoog geweest en voor de rest was het de dagen proberen door te komen. Op 23 Juli kon ik eindelijk opgenomen worden. Hier hadden ze plaats voor ongeveer twee weken. In de hoop dat ik in die twee weken wat tot rust kon komen. Ik deed wel mee met de therapieën. Hier kwam ik er ook achter dat met tekst werken en tekenen mij wel wat helpt om gevoel te uiten.

De afgelopen weken waren ontzettend zwaar en het is eerlijk gezegd nog steeds zwaar. Ik probeer mijn hoofd onder controle te houden maar dat lukt niet altijd. De twee weken op de PAAZ waren wel even goed voor me. Ik ben iets tot rust gekomen maar heb ook inzichten gekregen in hoe ik denk en wat ik voel. En kan het nu weer iets beter verwoorden allemaal. Ook durf ik nu aan te geven wanneer het niet goed gaat.
Ik heb een advies gekregen van alle therapeuten en de psychiater van de PAAZ. Dit zijn een aantal therapieën, waaronder trauma therapie. Maar ook nog andere therapieën. Ik wil al deze therapieën ook gaan volgen. Ik weet dat het ontzettend zwaar zal worden, maar ik wil beter worden. Het verleden achter me kunnen laten. Er wel nog naar kunnen kijken en over praten, maar geen nachtmerries of herbelevingen meer. Ik wil er van een afstand naar kunnen kijken en denken: Ja, dat heb ik allemaal meegemaakt en het was heel heftig, maar ik heb het toch maar allemaal gedaan!

Maandag begin ik weer met therapie. Dit vind ik spannend maar ook goed. Ik heb weer wat vertrouwen gekregen dat ik het kan. Er zijn nog dagen dat het echt niet gaat, maar ook daar kan ik iets beter mee omgaan en ik kan het nu uiten naar mijn omgeving en psycholoog.