Lux en traumabehandeling.

Lux. 

Mijn lichtje.
Mijn hoop. 

Al 7 weken is Lux bij mij. 
Een pup. 
Een pup met een belangrijke missie: mijn hulphond worden.
Hiervoor gaat zij speciaal getraind worden, door mij. 

En ondanks dat Lux nu nog een pup is en je niet veel van haar kan verwachten, doet ze toch al zoveel.
Een voorbeeld is van afgelopen dinsdag, tijdens mijn traumatherapie. Wat er gebeurde kan toeval zijn, maar ook onze trainster zei: bestaat toeval? 

Ik ben bij traumabehandeling. Voor mij liggen een aantal papieren op de grond.
Op elk papier staat een gevoel, een woord, een gedachte. 
Op een van de papieren staat groot: VERDRIET. 
Ik sta op een ander papier met een ander woord erop. Met de therapeut heb ik het over dat woord, dat gevoel en wat dat voor mij betekent.
Ik voel verdriet boven komen, sta te wiebelen op het andere papier. Ze vraagt mij waar ik wil gaan staan. Ik denk: verdriet, dat is wat ik zo intens voel. 
Op het moment dat ik een voet van het papier zet, om vervolgens naar het papier verdriet te lopen, staat Lux, die ligt te 'slapen' bij mijn stoel, op en loopt naar het papier verdriet, waar ze bovenop gaat zitten. 
Ik kijk mijn therapeut aan en zij mij. Is dit toeval?
Precies op het moment dat ik verdriet voel en naar het papier wil lopen, gaat Lux op het papier zitten. 
Alsof ze wil zeggen: ik weet het vrouwtje, hier moet je staan, dit voel je. Maar ik ben er voor je, kijk maar! 

Toeval... Of niet? 

Ik geef Lux een aai en ga verder met de oefening. 
Daarna doen we nog een korte IEMT sessie, traumatherapie. 

Lux is dat beetje hoop voor mij. Voor haar ga ik door, wil ik er zijn. 

Lux groeit als kool en iedere dag voel ik weer een stapje vooruitgang in onze band. 
Ik kan niet meer zonder haar, zij niet zonder mij. Wij zijn, nu al, een team. 

Jij bent er,
Dat is alles wat ik wil.
Je vult mijn hart met liefde,
Ookal is het nog zo pril. 
F.S 

Ik ben met veel dingen bezig op dit moment, maar de belangrijkste is toch wel (trauma)therapie. 
Het praten over mijn trauma's vind ik moeilijk, schrijven gaat me makkelijker af. 
Toch wil ik er ook over kunnen praten en dat doen we. Stapje voor stapje. 

Het leven na een amputatie en hartoperaties gaat met hobbels. De ene dag voel ik me oke, de andere dag voel ik me slecht, wil ik in bed blijven en niks hoeven. 
Ik schreef vandaag op instagram een stukje over de auto immuunziekte die ik heb en waardoor ik mijn been ben verloren. 
Soms heb ik dat gevoel alsof ik dit alles maar droom. 
Dat als ik met mijn ogen knipper een paar keer, ik wakker zal worden met gewoon twee benen. 
Net zoals vroeger. 

Maar het is niet meer zoals vroeger en de angst dat bloedproppen of juist bloedingen zich gaan herhalen door de ziekte die ik heb, speelt nog elke dag. 
Maar ik vind ook dat die angst niet mag gaan overheersen en gelukkig kan ik ook denken: Fre, je bent nu hier en als het gebeurt, dan gebeurt het, maar laat die angst nu niet je dag verpesten!
Gelukkig ben ik er daardoor ook niet hele dagen mee bezig. 

Wat gebeurt, dat gebeurt. 
Je kan het leven niet voorspellen en ook niet over doen. 
Je moet het er mee doen, maak er het beste van.