2022

 Hey lieve lezers,

Ondertussen woon ik al weer eventjes op de groep. Dit vond ik in het begin best wennen en moeilijk, maar ik kan wel zeggen dat ik steeds meer wen en het er nu fijn heb! 
 
Toch zijn alle veranderingen best veel voor me ( verhuizen, geen behandeling meer, oma die overleden is, lux trainen en noem maar op), en kwam daar een aantal weken geleden een ontstoken verstandskies bij. 
Daar had ik veel pijn aan en met tramadol en naproxen heb ik het uitgehouden tot vorige week dinsdag. 
Toen is bij de kaakchirurg mijn verstandskies eruit gesneden. Daarna ging het wel, ik had van te voren vooral last van mijn angst voor ziekenhuis/medische handelingen. De eerste nacht na de ingreep heb ik wel oke geslapen, maar de dagen daarna ging het steeds minder en sliep ik twee nachten helemaal niet. 
En afgelopen zaterdag was daar even die druppel die de emmer liet overlopen. 
Na twee nachten geen oog dicht gedaan, veel pijn en angst en ritmestoornissen kon ik het even niet meer overzien. 
Huilend heb ik mama opgebeld en die is me komen halen zodat ik bij haar even bij kon komen.
De kerstdagen ging het lichamelijk weer iets beter en die waren dan ook wel fijn.
Nu ben ik weer terug op mijn eigen woonplek met Lux.  

Het afgelopen jaar was intens. Het ging van oke, naar niet goed, naar beter en best goed, terug naar oke en niet zo lekker. 
Dit jaar heb ik mijn behandeling gestopt bij Amarant omdat ik begeleid ben gaan wonen, maar misschien was dat toch wat te vroeg. Niet het wonen maar behandeling stoppen. 
Afgelopen weken kwam ik erachter dat ik toch nog echt wel wat nodig heb. Daar gaan we in het nieuwe jaar dan ook naar kijken. Ik kan het nog niet alleen... En nu ik dit schrijf denk ik: wat zullen mensen wel niet denken? Kan ze het nou na 6 jaar nog niet alleen? Maar ik wil eerlijk zijn in mijn proces en daar hoort dit ook bij. Nee, ik kan het inderdaad nog niet alleen, daarom ben ik ook begeleid gaan wonen. 
Daarnaast is er in mijn leven lichamelijk zoveel met mij gebeurd, dat laat zijn sporen na. Een kleine ingreep (kaakchirurg) of pijn kan mij al terug zuigen in het verleden en dan ervaar ik alle angst en pijn opnieuw... En spanning en angst slaat bij mij altijd op mijn hart, wat voor nog meer angst zorg als ik die voel overslaan. Ja, dan is het cirkeltje wel rond.. 

In het nieuwe jaar ga ik gewoon weer door met aan mezelf en de trauma's werken. 
Ik kom er wel, daar geloof ik nog steeds in. Het gaat gewoon niet heel gemakkelijk, maar dat ben ik wel gewend.  

Voor iedereen een mooi en gezond 2023 en onthoudt: Het komt wel goed! 

For all the things my hands have held this year, the best by far is you, oma.. 💔💖