Hoe is het nu echt?

Hey lieve mensen, 

De afgelopen weken waren best zwaar en zijn dat nog steeds. 
Ik ben vooral heel erg overprikkeld en alles is teveel geworden.
Traumabehandeling en opleiding van Lux staan even op pauze helaas, maar het kan niet anders.
Mijn hoofd zit bomvol met van alles en ordenen lukt niet meer zo goed.

Schrijven lukt gelukkig nog wel een beetje. 

Ik was hard bezig met traumabehandeling, toen het opeens te veel werd.
Alles werd teveel. Uit bed komen, aankleden, Lux uitlaten, maar ook therapie en andere dingen lukte niet meer. Ik had geen overzicht meer in mijn hoofd. En heb dat eigenlijk nog steeds niet. 

Prikkels komen hard binnen, kan ik niet verwerken en dan wordt het chaos in mijn koppie. 

Gesprekken gehad met Amarant en besloten alles even op een laag pitje te zetten. Dat vind ik moeilijk, maar is voor nu even het beste. 
Mijn hoofd zegt stop en mijn lichaam ook. Mijn hart ging weer stom doen en had een soort mist in mijn hoofd. Nu nog steeds. 

De laatste weken denk ik vaak: was ik maar normaal. Maar wat is normaal?

Ik ben wie ik ben en dit hoort erbij. Mijn hoofd werkt nu eenmaal anders dan dat van andere. 

En mijn lichaam ook. Ik ben sneller moe en heb pijn, maar ook dat hoort erbij. 

Ik moet gaan accepteren dat ik het met dit lichaam moet doen. 

En ergens heb ik dat wel geaccepteerd, sommige dagen zit ik nou eenmaal in een rolstoel, of ben ik te moe om ook maar iets te ondernemen en dat is niet anders. 

Maar andere dagen vind ik dit nog lastig.. Wil ik andere niet tot last zijn en zit ik mezelf in de weg. 

Daarnaast ben ik met mijn ouders en Amarant bezig voor een eigen plekje om te wonen. 
Eerst had ik hier dit beeld bij: Eigen appartement met begeleiding op afroep. 

Maar in de afgelopen tijd zijn we er achter gekomen dat dit mij niet gaat lukken.. 

Ik vond dit super moeilijk om te horen, maar ergens viel er ook een soort last van mijn schouders. 

Ik schrijf goed, kan mij goed verwoorden maar dat is ook mijn valkuil. 

Ik heb een hersenbeschadiging en daardoor lukken de meest simpele dingen mij vaak niet. 

Zo zijn we ook tot de conclusie gekomen dat het het beste is voor mij om eerst op een woongroep te gaan wonen. Daar heb ik 24u per dag begeleiding en woon ik beschermd. Daar kan ik alle hulp krijgen die ik nodig heb. 

Ik weet niet of ik ooit nog naar school kan of zelfstandig kan wonen, maar ik heb dit geaccepteerd en ben blij met wie ik ben. Ik ben blij met wat ik kan, want dat is voor mij al heel veel. 

En met Lux en mijn familie en vrienden aan mijn zij, ga ik er wel komen. Waar? Dat gaan we wel zien. 

It's okay to be different.