Hij is zo vaak gedeeld! Uit allerlei hoeken kwamen reacties.
En het heeft gewerkt, een blog over mijn uitzichtloze situatie. Hij is zelfs bij het Ministerie van Volksgezondheid terecht gekomen!
Nee, ik ben nog nergens aangenomen maar we zijn met een aantal dingen bezig.
Ik hoop zó dat het iets gaat opleveren!
Omdat mijn behandeling echt klinisch moet, zijn we dus ook opzoek naar een hulpinstelling die mij klinisch kan behandelen.
Dit geeft me weer wat hoop.
Maar ook nog veel twijfels en angst. Ik weet dat het erbij hoort.
Gevoelens schieten door elkaar heen en soms voel ik ook helemaal niks, leeg.
Ik blijf me vasthouden aan het idee dat er zoveel mensen bezig zijn om mij ergens te krijgen voor therapie. Dat ook ik er mag zijn, met alles wat ik heb meegemaakt.
Morgen is het drie jaar na de beenamputatie. Drie jaar waarin er zoveel is gebeurd.
Ik hoop het eindelijk allemaal te mogen gaan verwerken. Op mijn tempo.
En ook ben ik best trots op mezelf. Want ondanks alles, heb ik opnieuw leren lopen.
Heb ik alles weer opnieuw geleerd. Met een hart wat niet altijd mee wilde werken en waar ook al zoveel aan gesleuteld is.
Nu hopen dat we de komende weken horen dat ik ergens kan starten met traumatherapie!🍀
Ik ben een hele hoop maar ik ben nog niet stuk.
Hier en daar een barstje maar bovenal heel druk.
Met zoeken en met lijmen,
Met vinden en met helen.
En onderweg mijn vondsten met jullie hier te delen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten