Alweer een week verder.....

Bericht van Marco, vader van Frederique:
En zo zijn we gewoon alweer een week verder. Er is van alles gebeurd. We worden allemaal een beetje geleefd en leven ook bij de dag. De toestand van Frederique gaat ook op en neer. De ene dag beter dan de andere en lamlendig nu ze de derde week ziekenhuis in gaat.
Als alles volgens planning was verlopen was Frederique gisteren, maandag, overgegaan naar het revalidatiecentrum in Goes. Maar doordat ze weer aan de morfinepomp is gelegd en de wond nog fors lekt mag ze niet over. Gisteren belde het revalidatiecentrum dat ze haar plaats gingen vergeven aan iemand op de wachtlijst zodat ze in ieder geval deze week niet meer kan komen. De wachtlijst is te lang om een kamer vrij te houden. De eerstvolgende kamer die vrij komt (vrijdag a.s.) is voor Frederique en dan kan ze volgende week maandag terecht. Dus nu nog een kleine week om te zorgen dat de wond dicht is en de pijn gereduceerd zodat de pomp er af kan. Het hematoom wat in de wond zit is volgens de vaatchirurg open gegaan waardoor het langs de wondranden naar buiten loopt. Is eigenlijk alleen maar goed omdat dat ook de druk van de wond haalt en daardoor hopelijk de pijn gaat afnemen. Want dat is nog wel een punt, die pijn. Het is een combinatie van fantoom- en wondpijn en dat is nog niet met alleen orale medicatie onder controle te krijgen. Volgens Frederique zijn het steken in haar voet die er niet meer is. Heel lastig maar daar moet ze mee leren omgaan. Net als het gevoel dat ze tegen haar voet aanlopen als er iemand langs loopt. Of als we in de rolstoel rijden dat er dan een soort wind langs haar voet waait. Een vreemd verschijnsel wat volgens de deskundigen wel minder gaat worden maar ook een functie heeft als ze straks een prothese krijgt. Hierdoor zal ze ook echt voelen dat ze loopt alsof ze haar voet op de grond zet. Alleen s' nachts moet ze uitkijken dat ze niet in een slaapdronken toestand uit bed stapt zonder prothese om naar het toilet te gaan en denkt dat ze op de grond staat...
Ook de onderkant van de wond is erg pijnlijk maar niet verwonderlijk als je ziet hoe opgezwollen de stomp is. Moed houden en hopen dat de pijn gaat verminderen en uiteindelijk weg zal zijn.  Want die angst zit toch diep bij Frederique. Volgens ervaringsdeskundigen ( vriendinnen Bibian en Marleen) hoort deze pijn er echt bij en wordt het in de loop van de weken minder. En daar hopen we van ganserharte op!
De fysiotherapeut is eveneens flink aan de slag met Frederique. Voorkomen moet worden dat de knie en heup in een stand van 45 graden blijven staan en de spieren te kort worden. Daarvoor oefenen ze met haar en krijgt ze ook oefeningen die ze zelf kan doen. Is heel pijnlijk omdat de spieren vanuit de knieholte van achter langs de kuit zijn vast gemaakt aan de voorkant van het overgebleven scheenbeen. Dat moet dus gerekt worden en da's pijnlijk. De fysio oefent ook met het staan op één been en dat gaat goed. Ze komt al alleen vanuit ligstand in sta-stand vanuit bed en draait dan zo in de rolstoel. Knap hoor, hoe snel ze dat ' onder de knie' heeft.
U ziet lezers, met kleine stapjes vooruit......