Pieken en dalen.......

Bericht van Marco, vader van Frederique :
En dan zijn we al weer op zondag 13 november. Sinds vrijdag toch weer één en ander gebeurt. Dat kan ook niet anders als je in deze situatie zit. Iedere dag is anders. Ieder uur is anders en soms is zelfs iedere minuut anders. Pieken en dalen. Dan denk je dat het goed gaat en het ergste is geweest maar dan val je toch weer een stuk terug. Weliswaar niet zo ver als waar je vandaan komt maar toch....twee stapjes vooruit en één stapje terug. Zo ook vrijdag en zaterdag. Vrijdag verder een redelijk goede dag gehad. Zoals in het vorige blog aangegeven heeft Frederique gedouched. Van de ene kant heerlijk om je weer eens lekker te kunnen wassen, van de andere kant confronterend omdat het verband van de stomp af moest worden gehaald. Kranig heeft ze gekeken en een beetje gevoeld. De wond is niet helemaal dicht en er zit veel vocht in. De wondranden zijn donkerblauw gekleurd en er loopt bloed en vocht uit. Heel normaal volgens de verpleegkundige maar toch reden het goed in de gaten te houden. De wond wordt opnieuw verbonden en Frederique verder geholpen met aankleden. Bij het opstaan voelt ze iets knappen en kleurt het verband lichtrood. De verpleegkundige kijkt en inderdaad is er door de druk van het vocht in de wond een nieuw openingetje ontstaan waaruit bloed en vocht sijpelt. Niet erg, zegt de verpleegkundige. Komt goed. En dat hopen we dan maar.
Frederique in de rolstoel gezet en nadat ze de gebruikelijke vrouwelijke handelingen heeft verricht (haren kammen, geurtjes op) zijn we naar beneden gegaan. In de Douwe Egberts coffeecorner een lekker broodje gegeten met biologisch appelsap. Goed voor de wondgenezing. Daarna terug naar de kamer en een paar uur geslapen zodat vader even frisse neus kon gaan halen. Is af en toe ook wel even nodig. Zelfs ik vertoon tekenen van hospitalisatie dus even eruit kan dan geen kwaad ;-)
De verdere dag goed verlopen en moeder van Frederique mij om zeven uur s'avonds afgelost.
De avond verloopt verder goed en The Voice geeft goede afleiding. Redelijk geslapen.
Zaterdag begint met pijn. Pijn die weer erger wordt. Wondpijn en fantoompijn. Frederique schrikt er iedere keer weer van maar onze huisarts die ik deze week sprak legde het prima uit. Eigenlijk heb je de pijn van een gebroken been en afgescheurde spieren en pezen. En da's niet niks. Dat is hevige pijn.
Dus pijnstilling is de eerste tijd gewoon nodig. Dat is niet kleinzerig of zielig maar noodzakelijk en gelukkig leven we in 2016 en is er van alles mogelijk. Nadat bleek dat orale medicatie niet het gewenste effect had is er in de middag in overleg met de anesthesist een infuus gezet met een morfinepomp. Iedere zes minuten mag ze bolussen (een extra shot geven door op een knop te drukken) en de pomp zelf geeft een continue dosering morfine. Gelukkig is dat medicijn zijn werk gaan doen en is de pijn een stuk minder. Dit is dus zo'n dal-dag. Toch weer een stapje terug. Net alle pompen eraf en nu weer een nieuwe. Maar ja, continue pijn maakt haar erg oncomfortabel en dat is ook niet goed voor het genezingsproces. Kiezen uit twee kwaden dus. Lastig voor Frederique maar het is niet anders.
In de middag toch even in de rolstoel en zelfs even een kort rondje naar buiten. Langs de spoedgevallen eruit en door de hoofdingang er weer in. Gaat toch meestal andersom ;-)
Wel even lekker voor haar, een frisse neus halen. Ingepakt in dekens, sjaals en één schoen.....
Inmiddels had de vaatchirurg al wel aangegeven dat maandag naar het revalidatiecentrum geen optie is. Belangrijk dat de wond rustig is voordat ze overgaat. En dat is hij niet. Wordt dus paar dagen langer ziekenhuis. Ook niet erg. Beter goed over naar het revalidatiecentrum in Goes dan half over en na een dag weer terug moeten naar Tilburg.
De rest van de dag verliep redelijk. Frederique moest veel bolussen maar dat maakte haar wel rustiger en zorgde voor een redelijke nachtrust.
Nu is het zondag. Rustdag. Dat zullen we dan maar letterlijk nemen......