Vanuit Tilburg..

Even een kort blogje tussendoor. Ik ben nu twee en een halve dag in het ziekenhuis en er is al weer veel gebeurd.

Dinsdag kwam ik aan en werd ik fijn ontvangen op de afdeling. Ik heb een kamer voor mijzelf gekregen en de nacht voor de amputatie mag een van mijn ouders blijven slapen. De nacht na de amputatie ga ik naar de hartbewaking maar mag een van mijn ouders ,in de kamer waar ik nu lig, blijven slapen. Dat is heel erg fijn, dan zijn ze wel in de buurt. Het infuus wat ik moest hebben werd dinsdag op de verkoeverkamer van de operatiekamer gezet. Papa mocht mee. Nadat we eindelijk een ader hadden gevonden waar net een naald door heen ging, werden de medicijnen er aan gehangen. En ja hoor, dat vond mijn lichaam echt niet leuk. Mijn hart ging tekeer, ik werd kotsmisselijk en voelde me helemaal niet goed. Artsen erbij maar die wisten ook niet hoe dit kwam. Ik ben zo blijven liggen om het te laten zakken en nadat ik wat rustiger werd kreeg ik een waterijsje, helpt goed om rustig te worden :). Daarna mocht ik terug naar de afdeling. Het infuus zou opgehoogd worden maar door de eerste reactie wilde ze hier nog even mee wachten.

Papa en mijn zus bleven tot in de avond en nadat zij weg waren wilde ik gaan slapen. En daar gingen we weer... Infuus was al wat opgehoogd en daar was mijn lichaam het weer niet mee eens. Heel de kamer was aan het draaien, weer kotsmisselijk en het engste: mijn tong voelde verlamd waardoor ik niet echt kon praten en slikken. Dat, in combinatie met een draaiende kamer en kotsmisselijk zijn,  is echt niet leuk. De verpleegkundige kwam meteen en legde mij plat, wat ook geen succes was. Ogen open of ogen dicht, het maakte niet uit, alles bleef draaien. De arts werd er weer bijgehaald maar die had dit ook nog nooit gezien. Waarschijnlijk reageerde mijn lijf heel sterk op de eerste dosis. De verpleging hielp me om een slokje te drinken maar door mijn gevoelloze tong en het niet kunnen slikken ging dat ook niet. Er werd verder overlegd maar niemand wist eigenlijk wat dit was en wat er aan gedaan kon worden. Na een paar uur zakte het wat en heeft de verpleegkundige mij goed gelegd zodat ik wat kon slapen. Al werd het toch een kort nachtje.
De volgende ochtend was ik nog steeds heel erg duizelig, vooral als ik omhoog kwam. En het stomste komt nog: ik krijg morfine en ketamine, de twee zwaarste pijnstillers en ik heb nog steeds pijn......! De dosis kon ook niet nog een beetje omhoog omdat ik dan helemaal niet meer overeind zou kunnen. De dosis werd zelfs verlaagd omdat alles bleef draaien. En nu... Ik had verwacht dat ze niks zouden doen en dan maar zonder dit medicijn de operatie in. Maar dat had ik verkeerd gedacht. Vanochtend stonden de artsen om mijn bed heen. Ze hadden overlegd en de enigste optie nu is een epiduraal. Dit mag ik eigenlijk niet ivm mijn immuunziekte. Ik kan namelijk een bloeding binnenin krijgen. Als ze een epiduraal zetten dan gaan ze met een naald in je rug, laten ze hier een slangetje achter en met het medicijn wat er doorheen gaat verlammen ze je benen. En blaas, hallo katheter... Mijn eerste gedachte was 'Nee'. Mijn tweede gedachte... Was ook 'Nee'. En de derde ook maar helaas heb ik geen keus.
Daarom sta ik nu voor morgen op het programma om de epiduraal te zetten.. Ik had zo gehoopt dat de ketamine door het infuus zou werken, dat het eens een keer gewoon echt in een keer goed zou gaan. Maar helaas... Daarom mag ik me nu gaan voorbereiden op morgen.

Voor nu sta ik op het o.k programma van maandag, om 11:30 uur, voor de amputatie. Dit kan nog veranderen maar dit hoor ik in het weekend. De zenuwen zijn al voor 100% aanwezig en nog eens extra zenuwen erbij voor morgen. Hopelijk houdt mijn auto-immuunziekte zich rustig. Ik krijg twee keer per dag bloedverdunners via spuiten en deze worden nu even gehalveerd van dosis voor morgen. Hier zit een klein risico aan maar daar probeer ik maar niet aan te denken.
Ohja, de artsen en verpleging zorgen heel goed voor mij. Alles wordt eerst met mij overlegd en dat vind ik ook heel erg fijn! Voorlopig zijn we nog eventjes hier! Zondag mijn laatste blog en daarna nemen mijn ouders het even over.

Fijne avond!

Remember that the reason you're doing this is to make your life better.